Mezmurlar 137

1 Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

By the rivers of Babylon we sat down and wept when we thought about Zion.

2 Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

On the poplars there we hung our harps.

3 Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

There our captors required songs from us, and those who mocked us required us to be happy, saying, “Sing us one of the songs of Zion.”

4 Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

How could we sing a song about Yahweh in a foreign land?

5 Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

If I ignore the memory of you, Jerusalem, let my right hand forget her skill.

6 Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Let my tongue cling to the roof of my mouth if I think about you no more, if I do not prefer Jerusalem more than my greatest delights.

7 Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

Call to mind, Yahweh, what the Edomites did on the day Jerusalem fell. They said, “Tear it down, tear it down to its foundations.”

8 Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Daughter of Babylon, soon to be destroyed— may the person be blessed, whoever pays you back for what you have done to us.

9 Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

May the person be blessed, whoever takes and dashes your little ones against a rock.