Eyüp 8
1 Şuahlı Bildat şöyle yanıtladı:
And Bildad the Shuhite answereth and saith: —
2 “Ne zamana dek böyle konuşacaksın? Sözlerin sert rüzgar gibi.
Till when dost thou speak these things? And a strong wind — sayings of thy mouth?
3 Tanrı adaleti saptırır mı, Her Şeye Gücü Yeten doğru olanı çarpıtır mı?
Doth God pervert judgment? And doth the Mighty One pervert justice?
4 Oğulların ona karşı günah işlediyse, İsyanlarının cezasını vermiştir.
If thy sons have sinned before Him, And He doth send them away, By the hand of their transgression,
5 Ama sen gayretle Tanrı'yı arar, Her Şeye Gücü Yeten'e yalvarırsan,
If thou dost seek early unto God, And unto the Mighty makest supplication,
6 Temiz ve doğruysan, O şimdi bile senin için kolları sıvayıp Seni hak ettiğin yere geri getirecektir.
If pure and upright thou [art], Surely now He waketh for thee, And hath completed The habitation of thy righteousness.
7 Başlangıcın küçük olsa da, Sonun büyük olacak.
And thy beginning hath been small, And thy latter end is very great.
8 “Lütfen, önceki kuşaklara sor, Atalarının neler öğrendiğini iyice araştır.
For, ask I pray thee of a former generation, And prepare to a search of their fathers,
9 Çünkü biz daha dün doğduk, bir şey bilmeyiz, Yeryüzündeki günlerimiz sadece bir gölge.
(For of yesterday we [are], and we know not, For a shadow [are] our days on earth.)
10 Onlar sana anlatıp öğretmeyecek, İçlerindeki sözleri dile getirmeyecek mi?
Do they not shew thee — speak to thee, And from their heart bring forth words?
11 “Bataklık olmayan yerde kamış biter mi? Susuz yerde saz büyür mü?
'Doth a rush wise without mire? A reed increase without water?
12 Henüz yeşilken, kesilmeden, Otlardan önce kururlar.
While it [is] in its budding — uncropped, Even before any herb it withereth.
13 Tanrı'yı unutan herkesin sonu böyledir, Tanrısız insanın umudu böyle yok olur.
So [are] the paths of all forgetting God, And the hope of the profane doth perish,
14 Onun güvendiği şey kırılır, Dayanağı ise bir örümcek ağıdır.
Whose confidence is loathsome, And the house of a spider his trust.
15 Örümcek ağına yaslanır, ama ağ çöker, Ona tutunur, ama ağ taşımaz.
He leaneth on his house — and it standeth not: He taketh hold on it — and it abideth not.
16 Tanrısızlar güneşte iyi sulanmış bitkiyi andırır, Dalları bahçenin üzerinden aşar;
Green he [is] before the sun, And over his garden his branch goeth out.
17 Kökleri taş yığınına sarılır, Çakılların arasında yer aranır.
By a heap his roots are wrapped, A house of stones he looketh for.
18 Ama yerinden sökülürse, Yeri, ‘Seni hiç görmedim’ diyerek onu yadsır.
If [one] doth destroy him from his place, Then it hath feigned concerning him, I have not seen thee!
19 İşte sevinci böyle son bulur, Yerinde başka bitkiler biter.
Lo, this [is] the joy of his way, And from the dust others spring up.'
20 “Tanrı kusursuz insanı reddetmez, Kötülük edenlerin elinden tutmaz.
Lo, God doth not reject the perfect, Nor taketh hold on the hand of evil doers.
21 O senin ağzını yine gülüşle, Dudaklarını sevinç haykırışıyla dolduracaktır.
While he filleth with laughter thy mouth, And thy lips with shouting,
22 Düşmanlarını utanç kaplayacak, Kötülerin çadırı yok olacaktır.”
Those hating thee do put on shame, And the tent of the wicked is not!
