Eyüp 7
1 “Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
Is there not a warfare to man on earth? And as the days of an hireling his days?
2 Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
As a servant desireth the shadow, And as a hireling expecteth his wage,
3 Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
So I have been caused to inherit months of vanity, And nights of misery they numbered to me.
4 Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
If I lay down then I said, 'When do I rise!' And evening hath been measured, And I have been full of tossings till dawn.
5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
Clothed hath been my flesh [with] worms, And a clod of dust, My skin hath been shrivelled and is loathsome,
6 “Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
My days swifter than a weaving machine, And they are consumed without hope.
7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
Remember Thou that my life [is] a breath, Mine eye turneth not back to see good.
8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
The eye of my beholder beholdeth me not. Thine eyes [are] upon me — and I am not.
Consumed hath been a cloud, and it goeth, So he who is going down to Sheol cometh not up. (Sheol h7585)
10 Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
He turneth not again to his house, Nor doth his place discern him again.
11 “Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
Also I — I withhold not my mouth — I speak in the distress of my spirit, I talk in the bitterness of my soul.
12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
A sea -[monster] am I, or a dragon, That thou settest over me a guard?
13 Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
When I said, 'My bed doth comfort me,' He taketh away in my talking my couch.
14 Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
And thou hast affrighted me with dreams, And from visions thou terrifiest me,
15 Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
And my soul chooseth strangling, Death rather than my bones.
16 Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
I have wasted away — not to the age do I live. Cease from me, for my days [are] vanity.
17 “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
What [is] man that Thou dost magnify him? And that Thou settest unto him Thy heart?
18 Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
And inspectest him in the mornings, In the evenings dost try him?
19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
How long dost Thou not look from me? Thou dost not desist till I swallow my spittle.
20 Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
I have sinned, what do I to Thee, O watcher of man? Why hast Thou set me for a mark to Thee, And I am for a burden to myself — and what?
21 Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
Thou dost not take away my transgression, And cause to pass away mine iniquity, Because now, for dust I lie down: And Thou hast sought me — and I am not!
