Eyüp 7
1 “Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
Is there not an appointed time to man upon earth? are not his days also like the days of a worker?
2 Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
As a servant earnestly desires the shadow, and as a worker looks for the reward of his work:
3 Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.
4 Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings back and forth unto the dawning of the day.
5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome.
6 “Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
My days are swifter than a weaver's shuttle, and are spent without hope.
7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
O remember that my life is wind: mine eye shall no more see good.
8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
The eye of him that has seen me shall see me no more: your eyes are upon me, and I am not.
As the cloud is consumed and vanishes away: so he that goes down to the grave shall come up no more. (Sheol h7585)
10 Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more.
11 “Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
Am I a sea, or a whale, that you set a watch over me?
13 Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaints;
14 Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
Then you scare me with dreams, and terrify me through visions:
15 Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
So that my soul chooses strangling, and death rather than my life.
16 Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
I loathe it; I would not live always: let me alone; for my days are vanity.
17 “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
What is man, that you should magnify him? and that you should set your heart upon him?
18 Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
And that you should visit him every morning, and try him every moment?
19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
How long will you not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?
20 Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
I have sinned; what shall I do unto you, O you preserver of men? why have you set me as a mark against you, so that I am a burden to myself?
21 Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
And why do you not pardon my transgression, and take away my iniquity? for now shall I sleep in the dust; and you shall seek me in the morning, but I shall not be.
