Eyüp 7
1 “Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
Земният живот на човека не е ли воюване? И дните му не са ли като дните на наемник?
2 Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
Като на слуга, който желае сянка, И както на наемник, който очаква заплатата си,
3 Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
Така на мене се даде за притежание месеци на разочарование, И нощи на печал ми се определиха.
4 Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
Когато си лягам, казвам: Кога ще стана? Но нощта се протака; И непрестанно се тласкам насам натам до зори.
5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
Снагата ми е облечена с червеи и пръстени буци; кожата ми се пука и тлее.
6 “Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
Дните ми са по-бързи от совалката на тъкача, И чезнат без надежда.
7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
Помни, че животът ми е дъх; И че окото ми няма да са върне да види добро.
8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
Окото на оногова, който ме гледа, няма да ме види вече; Твоите очи ще бъдат върху мене, а, ето, не ще ме има.
Както облакът се разпръсва и изчезва, Така и слизащият в преизподнята няма да възлезе пак; (Sheol h7585)
10 Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
Няма да се върне вече у дома си. И мястото му няма да го познае вече.
11 “Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
Затова аз няма да въздържа устата си; Ще говоря в утеснението на духа си; Ще плача в горестта на душата си.
12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
Море ли съм аз, или морско чудовище, Та туряш над мене стража?
13 Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
Когато си казвам: Леглото ми ще ме утеши, Постелката ми ще облекчи оплакването ми,
14 Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
Тогава ме плашиш със сънища, И ме ужасяваш с видения;
15 Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
Така, че душата ми предпочита удушване И смърт, а не тия мои кости.
16 Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
Додея ми се; не ща да живея вечно; Оттегли се от мене, защото дните ми са суета.
17 “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
Що е човек, та да го възвеличаваш, И да си наумяваш за него,
18 Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
Да го посещаваш всяка заран, И да го изпитваш всяка минута?
19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
До кога не ще отвърнеш погледа Си от мене, И не ще ме оставиш ни колкото плюнката си да погълна?
20 Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
Ако съм съгрешил, що правя с това на Тебе, о Наблюдателю на човеците? Защо си ме поставил за Своя прицел, Така щото станах тегоба на себе си?
21 Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
И защо не прощаваш престъплението ми, И не отнемеш беззаконието ми? Защото още сега ще спя в пръстта; И сутринта ще ме търсиш, а няма да ме има.
