Eyüp 6
1 Eyüp şöyle yanıtladı:
Respondens autem Iob, dixit:
2 “Keşke üzüntüm tartılabilse, Acım teraziye konabilseydi!
Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.
3 Denizlerin kumundan ağır gelirdi, Bu yüzden abuk sabuk konuştum.
Quasi arena maris hæc gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:
4 Çünkü Her Şeye Gücü Yeten'in okları içimde, Ruhum onların zehirini içiyor, Tanrı'nın dehşetleri karşıma dizildi.
Quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.
5 Otu olan yaban eşeği anırır mı, Yemi olan öküz böğürür mü?
Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?
6 Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi, Yumurta akında tat bulunur mu?
Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?
7 Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum, Beni hasta ediyorlar.
Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc præ angustia, cibi mei sunt.
8 “Keşke dileğim yerine gelse, Tanrı özlediğimi bana verse!
Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?
9 Kerem edip beni ezse, Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!
Et qui cœpit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?
10 Yine avunur, Amansız derdime karşın sevinirdim, Çünkü Kutsal Olan'ın sözlerini yadsımadım.
Et hæc mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
11 Gücüm nedir ki, bekleyeyim? Sonum nedir ki, sabredeyim?
Quæ est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
12 Taş kadar güçlü müyüm, Etim tunçtan mı?
Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.
13 Çaresiz kalınca Kendimi kurtaracak gücüm mü olur?
Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
14 “Kederli insana dost sevgisi gerekir, Her Şeye Gücü Yeten'den korkmaktan vazgeçse bile.
Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
15 Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı; Hani gürül gürül akan dereler vardır,
Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
16 Eriyen buzlarla taşan, Kar sularıyla beslenen,
Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
17 Ama kurak mevsimde akmayan, Sıcakta yataklarında tükenen dereler... İşte öyle aldattılar beni.
Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerit, solventur de loco suo.
18 O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema'nın kervanları su arar, Saba'dan gelen yolcular umutla bakar.
Involutæ sunt semitæ gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.
Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
20 Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır, Hayal kırıklığına uğrarlar.
Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
21 Artık siz de bir hiç oldunuz, Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.
Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.
22 ‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?
Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
24 “Bana öğretin, susayım, Yanlışımı gösterin.
Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.
25 Doğru söz acıdır! Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?
Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
26 Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz? Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?
Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
27 Öksüzün üzerine kura çeker, Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.
Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
28 “Şimdi lütfedip bana bakın, Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.
Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.
29 Bırakın artık, haksızlık etmeyin, Bir daha düşünün, davamda haklıyım.
Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.
30 Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu, Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?
Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.
