Eyüp 4
1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
Entonces Elifaz, el temanita, le respondió a Job
2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
“¿Podría decir una palabra? No quiero molestarte, pero ¿quién podría callar y no responder?
3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
Ciertamente has alentado a mucha gente y has apoyado a los que son débiles.
4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
Tus consejos han ayudado a los que tropiezan para no caer, y has fortalecido a los que tienen las rodillas débiles.
5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
Pero ahora eres tú el que sufre y estás molesto.
6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
¿No fue tu reverencia a Dios lo que te dio confianza y tu integridad lo que te dio esperanza?
7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
Piénsalo: ¿desde cuándo mueren los inocentes? ¿Desde cuándo se destruye a la gente buena?
8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
¡Por lo que he visto, los mismos que plantan el mal y siembran problemas son quienes cosechan tales frutos!
9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
Un soplo de Dios los destruye; una ráfaga de su cólera los aniquila.
10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
Los leones pueden rugir y gruñir, pero sus dientes se rompen.
11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
Hasta un león muere por falta de alimento, y las crías de la leona se dispersan.
12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
“Una palabra se acercó sigilosamente a mí; un susurro llegó a mi oído.
13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
Pensamientos inquietantes vinieron a mí en pesadillas, como cuando caes en un sueño profundo.
14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
Me aterroricé y temblé; todos mis huesos se estremecieron.
15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
Entonces un soplo me rozó la cara y me puso la piel de gallina.
16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
Algo se detuvo, pero no pude ver su rostro. Mis ojos sólo podían distinguir una forma. Estaba totalmente silencioso, y entonces oí una voz:
17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
‘¿Puede alguien ser justo ante Dios? ¿Puede alguien ser puro ante su Creador?
18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
Si ni siquiera se fía de sus siervos y dice que sus ángeles se equivocan,
19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
¿cuánto más los que viven en estas casas de barro, cuyos cimientos se basan en el polvo, que se deshacen como la ropa por causa de la polilla?
20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
Vivos por la mañana, muertos al anochecer. Mueren sin que nadie lo note.
21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
Son como las cuerdas de una tienda de campaña, que se levantan y se derrumban con la muerte. Mueren sin sabiduría’”.
