Eyüp 4
1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
