Eyüp 4

1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Then responded Eliphaz the Temanite, and said: —

2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

If one attempt a word unto thee, wilt thou be impatient? But, to restrain speech, who, can endure?

3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Lo! thou hast admonished many, and, slack hands, hast thou been wont to uphold:

4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Him that was stumbling, have thy words raised up, and, sinking knees, hast thou strengthened.

5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

But, now, it cometh upon thee, and thou despairest, It smiteth even thee, and thou art dismayed.

6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Is not, thy reverence, thy confidence? And is not, thy hope, the very integrity of thy ways?

7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Remember, I pray thee, who, being innocent, hath perished, or when, the upright, have been cut off.

8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

So far as I have seen, They who plow for iniquity and sow misery, reap the same:

9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

By the blast of GOD, they perish, And, by the breath of his nostrils, are they consumed:

10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

[Notwithstanding] the roaring of the lion, and the noise of the howling lion, yet, the teeth of the fierce lions, are broken:

11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

The strong lion perishing for lack of prey, Even the whelps of the lioness, are scattered.

12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

But, unto me, something was brought by stealth, —and mine ear caught a whispering of the same:

13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

When there were thoughts, from visions of the night, —When deep sleep falleth upon men,

14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Dread, came upon me, and trembling, The multitude of my bones, it put in dread:

15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Then, a spirit, over my face, floated along, The hair of my flesh bristled-up:

16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

It stood still, but I could not distinguish its appearance, I looked, but there was no form before mine eyes, —A whispering voice, I heard: —

17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Shall, mortal man, be more just than GOD? Or a man be more pure than, his Maker?

18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Lo! in his own servants, he trusteth not, and, his own messengers, he chargeth with error:

19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

How much more the dwellers in houses of clay, which, in the dust, have their foundation, which are crushed sooner than a moth:

20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Betwixt morning and evening, are they broken in pieces, With none to save, they utterly perish:

21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

Is not their tent-rope within them, torn away? They die, disrobed of wisdom!