Eyüp 4
1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
And Eliphaz the Temanite answered and said,
2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
If a word were essayed to thee, wouldest thou be grieved? But who can refrain from speaking?
3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
Behold, thou hast instructed many, and thou hast strengthened the weak hands;
4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
Thy words have upholden him that was stumbling, and thou hast braced up the bending knees:
5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
But now it is come upon thee, and thou grievest; it toucheth thee, and thou art troubled.
6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
Hath not thy piety been thy confidence, and the perfection of thy ways thy hope?
7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
Remember, I pray thee, who that was innocent has perished? and where were the upright cut off?
8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
Even as I have seen, they that plough iniquity and sow mischief, reap the same.
9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
By the breath of God they perish, and by the blast of his nostrils are they consumed.
10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
The roar of the lion, and the voice of the fierce lion, and the teeth of the young lions, are broken;
11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
The old lion perisheth for lack of prey, and the whelps of the lioness are scattered.
12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
Now to me a word was secretly brought, and mine ear received a whisper thereof.
13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
In thoughts from visions of the night, when deep sleep falleth on men: —
14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
Fear came on me, and trembling, and made all my bones to shake;
15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
And a spirit passed before my face — the hair of my flesh stood up —
16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
It stood still; I could not discern the appearance thereof: a form was before mine eyes; I heard a slight murmur and a voice:
17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
Shall [mortal] man be more just than God? Shall a man be purer than his Maker?
18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
Lo, he trusteth not his servants, and his angels he chargeth with folly:
19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
How much more them that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, who are crushed as the moth!
20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
From morning to evening are they smitten: without any heeding it, they perish for ever.
21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
Is not their tent-cord torn away in them? they die, and without wisdom.
