Eyüp 4

1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Then Eliphaz the Thaemanite answered and said,

2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Hast thou been often spoken to in distress? but who shall endure the force of thy words?

3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

For whereas thou hast instructed many, and hast strengthened the hands of the weak one,

4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

and hast supported the failing with words, and hast imparted courage to feeble knees.

5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Yet now [that] pain has come upon thee, and touched thee, thou art troubled.

6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Is not thy fear [founded] in folly, thy hope also, and the mischief of thy way?

7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Remember then who has perished, being pure? or when were the true-hearted utterly destroyed?

8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Accordingly as I have seen men ploughing barren places, and they that sow them will reap sorrows for themselves.

9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

They shall perish by the command of the Lord, and shall be utterly consumed by the breath of his wrath.

10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

The strength of the lion, and the voice of the lioness, and the exulting cry of serpents are quenched.

11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

The old lion has perished for want of food, and the lions' whelps have forsaken one another.

12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

But if there had been any truth in thy words, none of these evils would have befallen thee. Shall not mine ear receive excellent [revelations] from him?

13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

But [as when] terror falls upon men, with dread and a sound in the night,

14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

horror and trembling seized me, and caused all my bones greatly to shake.

15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

And a spirit came before my face; and my hair and flesh quivered.

16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

I arose and perceived it not: I looked, and there, was no form before my eyes: but I only heard a breath and a voice, [saying],

17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

What, shall a mortal be pure before the Lord? or a man be blameless in regard to his works?

18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Whereas he trust not in his servants, and perceives perverseness in his angels.

19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

But [as for] them that dwell in houses of clay, of whom we also are formed of the same clay, he smites them like a moth.

20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

And from the morning to evening they no longer exist: they have perished, because they cannot help themselves.

21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

For he blows upon them, and they are withered: they have perished for lack of wisdom.