Eyüp 4

1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Da svarede Elifas, Themaniten, og sagde:

2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Om man vilde forsøge et Ord paa dig, skulde du vel kedes derved? men hvo kan holde sig fra at tale?

3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Se, du har undervist mange og styrket de trætte Hænder;

4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

dine Ord have oprejst den faldne, og du har styrket de bøjede Knæ;

5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

men nu, det kommer til dig, da kedes du derved; det rammer dig, og du forfærdes!

6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Var ikke din Gudsfrygt dit Haab og dine Vejes Renhed din Fortrøstning?

7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Kære, tænk dig om, hvor er en uskyldig gaaet til Grunde? eller hvor ere de oprigtige udslettede?

8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Saa vidt jeg har set, komme de, som pløje Uret, og de, som udsaa Møje, til at høste ind derefter:

9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

De omkomme for Guds Aande og fortæres af hans Vredes Aand.

10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Løvens Brøl og den grumme Løves Røst hører op, og de unge Løvers Tænder ere knuste;

11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løvindens Unger adspredes.

12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Men mig er et Ord tilbragt hemmeligt, og mit Øre fattede en sagte Lyd deraf

13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

i Tanker, fremkaldte ved Syner om Natten, naar dyb Søvn falder paa Folk;

14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

da kom Frygt og Bævelse paa mig og bragte mine Ben til at skælve;

15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

og en Aand gik frem for mit Ansigt; Haarene rejste sig paa mit Legeme;

16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

den blev staaende, og jeg kunde ikke kende dens Skikkelse; der svævede et Billede for mine Øjne; det var stille, og jeg hørte en Røst:

17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Mon et Menneske kan holdes retfærdigt for Gud? monne en Mand være ren for den, som skabte ham?

18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Se, han tror ikke paa sine Tjenere, og sine Engle tillægger han Daarskab,

19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

endsige da dem, som bo i Lerhuse, og hvis Grundvold er i Støvet; man kan støde dem smaa før Møl;

20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

fra Morgen og indtil Aften sønderknuses de; uden at der er nogen, som lægger det paa Hjerte, gaa de til Grunde.

21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

Farer ikke deres Herlighed, som var i dem, bort? ja, de dø, men ikke i Visdom.