Eyüp 30
1 “Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.
2 Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
Also — the power of their hands, why [is it] to me? On them hath old age perished.
3 Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
With want and with famine gloomy, Those fleeing to a dry place, Formerly a desolation and waste,
4 Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
Those cropping mallows near a shrub, And broom-roots [is] their food.
5 Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
From the midst they are cast out, (They shout against them as a thief),
6 Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
In a frightful place of valleys to dwell, Holes of earth and clefts.
7 Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
Among shrubs they do groan, Under nettles they are gathered together.
8 Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
Sons of folly — even sons without name, They have been smitten from the land.
9 “Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
And now, their song I have been, And I am to them for a byword.
10 Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
They have abominated me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.
11 Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
Because His cord He loosed and afflicteth me, And the bridle from before me, They have cast away.
12 Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
On the right hand doth a brood arise, My feet they have cast away, And they raise up against me, Their paths of calamity.
13 Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
They have broken down my path, By my calamity they profit, 'He hath no helper.'
14 Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
As a wide breach they come, Under the desolation have rolled themselves.
15 Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
He hath turned against me terrors, It pursueth as the wind mine abundance, And as a thick cloud, Hath my safety passed away.
16 “Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
And now, in me my soul poureth itself out, Seize me do days of affliction.
17 Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
At night my bone hath been pierced in me, And mine eyelids do not lie down.
18 Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it doth gird me.
19 Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
Casting me into mire, And I am become like dust and ashes.
20 “Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
I cry unto Thee, And Thou dost not answer me, I have stood, and Thou dost consider me.
21 Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
Thou art turned to be fierce to me, With the strength of Thy hand, Thou oppressest me.
22 Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
Thou dost lift me up, On the wind Thou dost cause me to ride, And Thou meltest — Thou levellest me.
23 Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
For I have known To death Thou dost bring me back, And [to] the house appointed for all living.
24 “Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
Surely not against the heap Doth He send forth the hand, Though in its ruin they have safety.
25 Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
Did not I weep for him whose day is hard? Grieved hath my soul for the needy.
26 Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
When good I expected, then cometh evil, And I wait for light, and darkness cometh.
27 İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
My bowels have boiled, and have not ceased, Gone before me have days of affliction.
28 Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
Mourning I have gone without the sun, I have risen, in an assembly I cry.
29 Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
A brother I have been to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.
30 Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
My skin hath been black upon me, And my bone hath burned from heat,
31 Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
And my harp doth become mourning, And my organ the sound of weeping.
