Eyüp 30
1 “Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
“But now they mock me, men younger than I am, whose fathers I would have refused to entrust with my sheep dogs.
2 Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
What use to me was the strength of their hands, since their vigor had left them?
3 Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
Gaunt from poverty and hunger, they gnawed the dry land, and the desolate wasteland by night.
4 Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
They plucked mallow among the shrubs, and the roots of the broom tree were their food.
5 Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
They were banished from among men, shouted down like thieves,
6 Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
so that they lived on the slopes of the wadis, among the rocks and in holes in the ground.
7 Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
They cried out among the shrubs and huddled beneath the nettles.
8 Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
A senseless and nameless brood, they were driven off the land.
9 “Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
And now they mock me in song; I have become a byword among them.
10 Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
They abhor me and keep far from me; they do not hesitate to spit in my face.
11 Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
Because God has unstrung my bow and afflicted me, they have cast off restraint in my presence.
12 Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
The rabble arises at my right; they lay snares for my feet and build siege ramps against me.
13 Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
They tear up my path; they profit from my destruction, with no one to restrain them.
14 Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
They advance as through a wide breach; through the ruins they keep rolling in.
15 Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
Terrors are turned loose against me; they drive away my dignity as by the wind, and my prosperity has passed like a cloud.
16 “Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
And now my soul is poured out within me; days of affliction grip me.
17 Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
Night pierces my bones, and my gnawing pains never rest.
18 Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
With great force He grasps my garment; He seizes me by the collar of my tunic.
19 Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
He throws me into the mud, and I have become like dust and ashes.
20 “Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
I cry out to You for help, but You do not answer; when I stand up, You merely look at me.
21 Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
You have ruthlessly turned on me; You oppose me with Your strong hand.
22 Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
You snatch me up into the wind and drive me before it; You toss me about in the storm.
23 Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
Yes, I know that You will bring me down to death, to the place appointed for all the living.
24 “Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
Yet no one stretches out his hand to a ruined man when he cries for help in his distress.
25 Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
Have I not wept for those in trouble? Has my soul not grieved for the needy?
26 Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
But when I hoped for good, evil came; when I looked for light, darkness fell.
27 İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
I am churning within and cannot rest; days of affliction confront me.
28 Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
I go about blackened, but not by the sun. I stand up in the assembly and cry for help.
29 Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
I have become a brother of jackals, a companion of ostriches.
30 Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
My skin grows black and peels, and my bones burn with fever.
31 Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
My harp is tuned to mourning and my flute to the sound of weeping.
