Eyüp 3
1 Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
After this time Job opened his mouth, and cursed his day.
And Job commenced, and said,
3 “Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!
Oh that the day whereon I was born might perish, and the night when it was said, There hath been a male child conceived.
4 Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.
May that day be [covered with] darkness; may not God from above inquire for it, and may no light beam upon it.
5 Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.
Oh that darkness and the shadow of death might defile it; may a cloud rest upon it; may the blackness of the day terrify it.
6 Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.
Yon night — let darkness seize upon it; let it not be united to the days of the year; let it not come into the number of the [periods lighted by the] moon.
7 Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.
Lo, may that night be solitary, let no song of joy occur thereon.
8 Günleri lanetleyenler, Livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.
Let those denounce it that curse the day, who are ready to raise up their mourning cry.
9 Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.
Let the stars of its twilight be darkened; let it hope for light, and there be none; and let it not behold the eyelids of the morning-dawn;
10 Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
Because God closed not against me the doors of the womb, and thus concealed trouble from my eyes.
11 “Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
Why did I not die [the moment I issued] from the womb, and [why] was I not born merely to perish at once?
12 Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?
Wherefore were knees ready to receive me? and for what purpose were breasts there that I might suck?
13 Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;
For now should I be lying still and be quiet; I should sleep: then would I be at rest,
14 Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
With kings and counsellors of the earth, who build up ruined places for themselves;
15 Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.
Or with princes possessing gold, who fill their houses with silver;
16 Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
Or as an untimely birth, hidden [from view] I should not exist; as infants that never have seen the light;
17 Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.
There [where] the wicked cease from troubling; and where the exhausted weary are at rest;
18 Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.
[Where] the prisoners repose together, [and] they hear no more the taskmaster's voice.
19 Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.
The small with the great is there, and the servant free from his master.
20 “Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?
Wherefore giveth He now light to the labor-laden, and life unto the bitter in soul?
21 Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;
Who wait for death, which [cometh] not; and who dig for it sooner than for hidden treasures;
22 Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
Who would rejoice even to exulting, who would be glad could they but find a grave?
23 Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye?
[Why is light given] to a man whose way is hidden, and around whom God hath placed a fence?
24 Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.
For before my food cometh my groaning, and like the water are poured forth my loud complaints.
25 Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.
Because what I greatly dreaded is come upon me, and what I apprehended is come unto me.
26 Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”
I have had no safety, and no quiet, and no rest; and [now] harrowing trouble is come.
