Eyüp 29
1 Eyüp yine anlatmaya başladı:
E Jó continuou a falar seu discurso, dizendo:
2 “Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
Ah quem me dera que fosse como nos meses passados! Como nos dias em que Deus me guardava!
3 Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
Quando ele fazia brilhar sua lâmpada sobre minha cabeça, e eu com sua luz caminhava pelas trevas,
4 Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
Como era nos dias de minha juventude, quando a amizade de Deus estava sobre minha tenda;
5 Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
Quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, meus filhos ao redor de mim;
6 Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
Quando eu lavava meus passos com manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite!
7 “Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
Quando eu saía para a porta da cidade, [e] na praça preparava minha cadeira,
8 Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
Os rapazes me viam, e abriam caminho; e os idosos se levantavam, e ficavam em pé;
9 Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
Os príncipes se detinham de falar, e punham a mão sobre a sua boca;
10 Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
A voz dos líderes se calava, e suas línguas se apegavam a céu da boca;
11 Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
O ouvido que me ouvia me considerava bem-aventurado, e o olho que me via dava bom testemunho de mim.
12 Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
Porque eu livrava ao pobre que clamava, e ao órfão que não tinha quem o ajudasse.
13 Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
A bênção do que estava a ponto de morrer vinha sobre mim; e eu fazia o coração da viúva ter grande alegria.
14 Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
Vestia-me de justiça, e ela me envolvia; e meu juízo era como um manto e um turbante.
15 Körlere göz, Topallara ayaktım.
Eu era olhos para o cego, e pés para o manco.
16 Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
Aos necessitados eu era pai; e a causa que eu não sabia, investigava com empenho.
17 Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
E quebrava os queixos do perverso, e de seus dentes tirava a presa.
18 “‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
E eu dizia: Em meu ninho expirarei, e multiplicarei [meus] dias como areia.
19 Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
Minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho ficava de noite em meus ramos.
20 Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
Minha honra se renovava em mim, e meu arco se revigorava em minha mão.
21 “İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
Ouviam-me, e esperavam; e se calavam ao meu conselho.
22 Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
Depois de minha palavra nada replicavam, e minhas razões gotejavam sobre eles.
23 Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
Pois esperavam por mim como pela chuva, e abriam sua boca como para a chuva tardia.
24 Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
Se eu me ria com eles, não acreditavam; e não desfaziam a luz de meu rosto.
25 Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
Eu escolhia o caminho para eles, e me sentava à cabeceira; e habitava como rei entre as tropas, como o consolador dos que choram.
