Eyüp 29
1 Eyüp yine anlatmaya başladı:
Job reprit encore son discours et dit:
2 “Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
Oh! Qui me rendra les mois d’autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;
3 Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
4 Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
Tel que j’étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,
5 Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m’entouraient;
6 Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d’huile!
7 “Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j’établissais mon siège sur la place publique,
8 Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.
9 Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.
10 Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
La voix des chefs restait muette, leur langue s’attachait à leur palais.
11 Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
L’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, l’œil qui me voyait me rendait témoignage.
12 Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l’orphelin dénué de tout appui.
13 Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.
14 Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
Je me revêtais de la justice comme d’un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.
15 Körlere göz, Topallara ayaktım.
J’étais l’œil de l’aveugle, et le pied du boiteux.
16 Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
J’étais le père des pauvres, j’examinais avec soin la cause de l’inconnu.
17 Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
Je brisais la mâchoire de l’injuste, et j’arrachais sa proie d’entre les dents.
18 “‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j’aurai des jours nombreux comme le sable.
19 Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
Mes racines s’étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.
20 Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »
21 “İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
On m’écoutait et l’on attendait, on recueillait en silence mon avis.
22 Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
Après que j’avais parlé, personne n’ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.
23 Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
Ils m’attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.
24 Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.
25 Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
Quand j’allais vers eux, j’avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.
