Eyüp 29
1 Eyüp yine anlatmaya başladı:
And Job again took up his discourse, and said,
2 “Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
O that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me,
3 Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
when his lamp shone upon my head, and by his light I walked through darkness,
4 Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
as I was in the ripeness of my days, when the friendship of God was upon my tent,
5 Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
when the Almighty was yet with me, and my sons were about me,
6 Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil to me,
7 “Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
when I went forth to the gate to the city, when I prepared my seat in the street.
8 Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
The young men saw me and hid themselves, and the aged rose up and stood.
9 Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
The rulers refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
10 Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
The voice of the ranking men was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
11 Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it gave witness to me.
12 Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
Because I delivered the poor who cried, also the fatherless who had none to help him.
13 Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
The blessing of him who was ready to perish came upon me, and I caused the widow's heart to sing for joy.
14 Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
15 Körlere göz, Topallara ayaktım.
I was eyes to the blind, and I was feet to the lame.
16 Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
I was a father to the needy, and I searched out the case of him whom I did not know.
17 Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
And I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.
18 “‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.
19 Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
My root is spread out to the waters, and the dew lays all night upon my branch.
20 Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
My glory is fresh in me, and my bow is renewed in my hand.
21 “İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
To me men gave ear, and waited, and kept silence for my counsel.
22 Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
After my words they spoke not again, and my speech distilled upon them.
23 Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
And they waited for me as for the rain. And they opened their mouth wide as for the latter rain.
24 Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
I smiled on them when they had no confidence, and they did not cast down the light of my countenance.
25 Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
I chose out their way, and sat as chief, and dwelt as a king in the army, as a man who comforts the mourners.
