Eyüp 29
1 Eyüp yine anlatmaya başladı:
Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:
2 “Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,
3 Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,
4 Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,
5 Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,
6 Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,
7 “Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.
8 Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,
9 Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,
10 Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;
11 Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.
12 Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;
13 Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;
14 Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.
15 Körlere göz, Topallara ayaktım.
Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;
16 Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;
17 Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.
18 “‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;
19 Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;
20 Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"
21 “İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;
22 Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;
23 Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.
24 Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.
25 Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.
