Eyüp 17
1 “Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
My spirit, is broken, My days, are extinguished, Graves, are left me.
2 Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
Verily there are mockers, with me! And, on their insults, mine eye doth rest.
3 “Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
Appoint it, I pray thee—be thou surety for me with thyself, Who is there that, on my side, can pledge himself?
4 Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
For, their heart, hast thou kept back from understanding, On this account, thou wilt not exalt them.
5 Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
He that, for a share, denounceth friends, even, the eyes of his children, shall be dim.
6 “Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
But he hath set me, as the byword of peoples, And, one to be spit on in the face, do I become.
7 Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
Therefore hath mine eye become dim from vexation, and, my members, are like a shadow, all of them.
8 Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
Upright men shall be astounded over this, and, the innocent, against the impious, shall rouse themselves.
9 Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
That the righteous may hold on his way, and, the clean of hands, increase in strength.
10 “Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
But indeed, as for them all, will ye bethink yourselves and enter into it, I pray you? Or shall I not find, among you, one who is wise?
11 Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
My days, are past, my purposes, are broken off, the possessions of my heart!
12 Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Night for day, they appoint, Light, is near, by reason of darkness!
If I wait for hades as my house, in darkness, have spread out my couch; (Sheol h7585)
14 Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
To corruption, have exclaimed, My father, thou! My mother! and My sister! to the worm.
15 Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
Where then would be my hope? And, as for my blessedness, who should see it!
