Eyüp 16
1 Eyüp şöyle yanıtladı:
But Job answered and said:
2 “Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.
Of such things as these I have heard enough! Miserable comforters are ye all!
3 Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?
Will there ever be an end to words of wind? What stirreth thee up, that thou answerest?
4 Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.
I also might speak like you, If ye were now in my place; I might string together words against you, And shake my head at you.
5 Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.
I would strengthen you with my mouth, And the consolation of my lips should sustain you.
6 “Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?
If I speak, my grief is not assuaged; And if I forbear, it doth not leave me.
7 Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.
For now He hath quite exhausted me; Thou hast desolated all my house!
8 Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.
Thou hast seized hold of me, and this is a witness against me; My leanness riseth up and testifieth against me to my face.
9 Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.
His anger teareth my flesh, and pursueth me; He gnasheth upon me with his teeth; My adversary sharpeneth his eyes upon me.
10 İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.
They gape for me with their mouths; In scorn they smite me on the cheek; With one consent they assemble against me.
11 Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.
God hath given me a prey to the unrighteous, And delivered me into the hands of the wicked.
12 Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.
I was at ease, but he hath crushed me; He hath seized me by the neck, and dashed me in pieces; He hath set me up for his mark.
13 Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.
His archers encompass me around; He pierceth my reins, and doth not spare; He poureth out my gall upon the ground.
14 Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.
He breaketh me with breach upon breach; He rusheth upon me like a warrior.
15 “Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.
I have sewed sackcloth upon my skin, And thrust my horn into the dust.
16 Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.
My face is red with weeping, And upon my eyelids is deathlike darkness.
17 Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.
Yet is there no injustice in my bands. And my prayer hath been pure.
18 “Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.
O earth! cover not thou my blood, And let there be no hiding-place for my cry!
19 Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.
Yet even now, behold, my witness is in heaven, And he who knoweth me is on high.
20 Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı'ya yaş döküyor;
My friends have me in derision, But my eye poureth out tears unto God.
21 Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.
O that one might contend for a man with God, As a man contendeth with his neighbor!
22 “Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.
For when a few years shall have passed, I shall go the way whence I shall not return.
