Eyüp 16
1 Eyüp şöyle yanıtladı:
Then answered Job, and said,
2 “Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.
I have heard many things such as these: troublesome comforters are ye all.
3 Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?
Shall there be any end to words of wind? or what compelleth thee that thou shouldst answer?
4 Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.
I also could well speak as ye do: if your soul were but in my soul's stead, I could overwhelm you with words, and could shake my head at you.
5 Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.
But I would strengthen you with my mouth, and the condolence of my lips should restrain [your grief].
6 “Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?
Though I were to speak, my pain would not be restrained; and though I should forbear, what will go away from me?
7 Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.
But now he hath made me weary: thou hast made desolate all my company.
8 Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.
And thou hast filled me with wrinkles, they are my witnesses; and my leanness riseth up for me, giveth its testimony to my face.
9 Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.
In his wrath he teareth me to pieces, and assaileth me: he gnasheth over me with his teeth; my adversary sendeth threatening looks at me.
10 İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.
They now open wide against me their mouth; reproachfully they smite my cheek: altogether do they assemble against me.
11 Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.
God hath surrendered me to the unjust, and cast me down into the hands of the wicked.
12 Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.
I was at ease, but he hath crushed me; he hath also grasped me by the neck, and shaken me to pieces, and set me up unto himself as a mark;
13 Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.
His archers encompass me round about; he cleaveth my reins sunder, and doth not pity; he poureth out upon the ground my gall;
14 Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.
He breaketh me down with breach upon breach; he runneth against me like a mighty man.
15 “Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.
Sackcloth have I sewed upon my skin, and my horn I roll in the dust.
16 Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.
My face gloweth from weeping, and on my eyelids resteth the shadow of death:
17 Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.
Not because any violence is in my hands, and while my prayer is pure.
18 “Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.
Earth! do thou not cover up my blood, and let no place restrain my cry.
19 Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.
Even now, behold, my witness is in the heavens, and one that testifieth for me is on high.
20 Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı'ya yaş döküyor;
Are my friends my defenders? unto God my eye poureth out [its tears].
21 Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.
And oh that a man might plead with God, as one son of earth with the other!
22 “Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.
For when the numbered years are passed, then must I travel a path whence I cannot return.
