Eyüp 14

1 “İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

El hombre nacido de mujer, corto de días, y harto de desabrimiento.

2 Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Que sale como una flor, y luego es cortado; y huye como la sombra, y no permanece.

3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

¿Y sobre este abres tus ojos, y me traes a juicio contigo?

4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

5 Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

6 Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Si tú le dejares, él dejará de ser: entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

7 “Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Porque si el árbol fuere cortado, aun queda de él esperanza: retoñecerá aun, y sus renuevos no faltarán.

8 Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Si se envejeciere en la tierra su raíz, y su tronco fuere muerto en el polvo:

9 Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Al olor del agua reverdecerá, y hará copa, como nueva planta.

10 İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Mas cuando el hombre morirá, y será cortado, y perecerá el hombre, ¿dónde estará él?

11 Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Las aguas de la mar se fueron, y el río se secó: secóse.

12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

Así el hombre yace, y no se tornará a levantar: hasta que no haya cielo, no despertarán, ni recordarán de su sueño.

13 “Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

¡Oh quién me diese que me escondieses en la sepultura, y que me encubrieses, hasta que tu ira reposase; que me pusieses plazo, y te acordases de mí! (Sheol h7585)

14 İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Si el hombre se muriere, ¿ volverá él a vivir? Todos los días de mi edad esperaría, hasta que viniese mi mutación.

15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Entonces aficionado a la obra de tus manos llamar me has, y yo te responderé.

16 O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Porque ahora me cuentas los pasos, y no das dilación a mi pecado.

17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Tienes sellada en manojo mi prevaricación, y añades a mi iniquidad.

18 “Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Y ciertamente el monte que cae, desfallece; y las peñas son traspasadas de su lugar.

19 Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Las piedras son quebrantadas con el agua impetuosa, que se lleva el polvo de la tierra: así haces perder al hombre la esperanza.

20 Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Para siempre serás más fuerte que él, y él irá: demudarás su rostro, y le enviarás.

21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; o serán afligidos, y no dará cata en ello.

22 Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

Mas mientras su carne estuviere sobre él, se dolerá; y su alma se entristecerá en él.