Eyüp 14
1 “İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
El hombre nacido de mujer es corto de días y lleno de perturbaciones.
2 Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
Brota como una flor, pero es cortado. Pasa como una sombra y desaparece.
3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
¿Y sobre éste abres tus ojos y lo llevas a juicio contigo?
4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
¿Quién limpiará lo impuro? ¡Nadie!
5 Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses depende de Ti. Tú le fijaste sus límites, de los cuales no pasará.
6 Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
Aparta de él tu mirada y que descanse hasta que complete su día como un jornalero.
7 “Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
Porque para el árbol hay esperanza: Si es cortado, retoñará, y sus ramas no cesarán.
8 Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
Aunque debajo de la tierra esté muerto su tronco, y en la tierra envejezca su raíz,
9 Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
al recibir el agua reverdecerá, y echará ramas como una planta.
10 İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
Pero el hombre muere, y queda tendido. Expira el hombre, ¿y dónde está?
11 Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
Como las aguas se van al mar, y un río se agota y se seca,
12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
así el hombre queda tendido y no se levantará. Hasta que no haya cielo, no será despertado, ni lo levantarán de su sueño.
13 “Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
¡Ojalá me escondas en el Seol mientras se aplaca tu ira, y me fijes un plazo y te acuerdes de mí! (Sheol h7585)
14 İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
Si el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi lucha y servicio esperaré hasta que llegue mi liberación.
15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
Entonces llamarás y yo te responderé. Tendrás afecto a la hechura de tus manos.
16 O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
Porque ahora me cuentas los pasos y no das tregua a mi pecado.
17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
Tienes mi transgresión sellada en un saco. Tú cubres mi iniquidad.
18 “Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
Pero la montaña cae y se desmorona. Las rocas cambian de lugar.
19 Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
Las piedras se desgastan con el agua impetuosa que se lleva el polvo de la tierra. Así destruyes la esperanza del hombre.
20 Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
Prevaleces para siempre contra él, y él se va. Desfiguras su rostro y lo despides.
21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
Sus hijos obtendrán honores, pero él no lo sabrá. Si son humillados, no lo percibirá.
22 Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
Pero su carne sobre él siente el tormento, y su alma gime por él.
