Eyüp 14
1 “İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
Man, born of woman! Of few days, and full of trouble!
2 Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
As a flower he hath gone forth, and is cut off, And he fleeth as a shadow and standeth not.
3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
Also — on this Thou hast opened Thine eyes, And dost bring me into judgment with Thee.
4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
Who giveth a clean thing out of an unclean? not one.
5 Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
If determined are his days, The number of his months [are] with Thee, His limit Thou hast made, And he passeth not over;
6 Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
Look away from off him that he may cease, Till he enjoy as an hireling his day.
7 “Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
For there is of a tree hope, if it be cut down, That again it doth change, That its tender branch doth not cease.
8 Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
If its root becometh old in the earth, And its stem doth die in the dust,
9 Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
From the fragrance of water it doth flourish, And hath made a crop as a plant.
10 İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
And a man dieth, and becometh weak, And man expireth, and where [is] he?
11 Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
Waters have gone away from a sea, And a river becometh waste and dry.
12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
And man hath lain down, and riseth not, Till the wearing out of the heavens they awake not, Nor are roused from their sleep.
13 “Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
O that in Sheol Thou wouldest conceal me, Hide me till the turning of Thine anger, Set for me a limit, and remember me. (Sheol h7585)
14 İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
If a man dieth — doth he revive? All days of my warfare I wait, till my change come.
15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
Thou dost call, and I — I answer Thee; To the work of Thy hands Thou hast desire.
16 O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
But now, my steps Thou numberest, Thou dost not watch over my sin.
17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
Sealed up in a bag [is] my transgression, And Thou sewest up mine iniquity.
18 “Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
And yet, a falling mountain wasteth away, And a rock is removed from its place.
19 Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
Stones have waters worn away, Their outpourings wash away the dust of earth, And the hope of man Thou hast destroyed.
20 Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
Thou prevailest [over] him for ever, and he goeth, He is changing his countenance, And Thou sendest him away.
21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
Honoured are his sons, and he knoweth not; And they are little, and he attendeth not to them.
22 Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
Only — his flesh for him is pained, And his soul for him doth mourn.'
