Eyüp 14
1 “İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
For a mortal born of a woman [is] short lived, and full of wrath.
2 Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
Or he falls like a flower that has bloomed; and he departs like a shadow, and cannot continue.
3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
Hast thou not taken account even of him, and caused him to enter into judgment before thee?
4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
For who shall be pure from uncleanness? not even one;
5 Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
if even his life should be [but] one day upon the earth: and his months are numbered by him: thou hast appointed [him] for a time, and he shall by no means exceed [it].
6 Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
Depart from him, that he may be quiet, and take pleasure in his life, [though] as a hireling.
7 “Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
For there is hope for a tree, even if it should be cut down, [that] it shall blossom again, and its branch shall not fail.
8 Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
For though its root should grow old in the earth, and its stem die in the rock;
9 Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
it will blossom from the scent of water, and will produce a crop, as one newly planted.
10 İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
But a man that has died is utterly gone; and when a mortal has fallen, he is no more.
11 Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
For the sea wastes in [length of] time, and a river fails and is dried up.
12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
And man that has lain down [in death] shall certainly not rise again till the heaven be dissolved, and they shall not awake from their sleep.
13 “Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
For oh that thou hadst kept me in the grave, and hadst hidden me until thy wrath should cease, and thou shouldest set me a time in which thou wouldest remember me! (Sheol h7585)
14 İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
For if a man should die, shall he live [again], having accomplished the days of his life? I will wait till I exist again?
15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
Then shalt thou call, and I will hearken to thee: but do not thou reject the work of thine hands.
16 O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
But thou hast numbered my devices: and not one of my sins shall escape thee?
17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
An thou hast sealed up my transgressions in a bag, and marked if I have been guilty of any transgression unawares.
18 “Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
And verily a mountain falling will utterly be destroyed, and a rock shall be worn out of its place.
19 Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
The waters wear the stones, and waters falling headlong [overflow] a heap of the earth: and thou destroyest the hope of man.
20 Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
Thou drivest him to an end, and he is gone: thou settest thy face against him, and sendest him away;
21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
and though his children be multiplied, he knows [it] not; and if they be few, he is not aware.
22 Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
But his flesh is in pain, and his soul mourns.
