Eyüp 11
1 Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:
And Zophar the Naamathite answereth and saith: —
2 “Bunca söz yanıtsız mı kalsın? Çok konuşan haklı mı sayılsın?
Is a multitude of words not answered? And is a man of lips justified?
3 Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar? Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?
Thy devices make men keep silent, Thou scornest, and none is causing blushing!
4 Tanrı'ya, ‘İnancım arıdır’ diyorsun, ‘Senin gözünde temizim.’
And thou sayest, 'Pure [is] my discourse, And clean I have been in Thine eyes.'
5 Ama keşke Tanrı konuşsa, Sana karşı ağzını açsa da,
And yet, O that God had spoken! And doth open His lips with thee.
6 Bilgeliğin sırlarını bildirse! Çünkü bilgelik çok yönlüdür. Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.
And declare to thee secrets of wisdom, For counsel hath foldings. And know thou that God forgetteth for thee, [Some] of thine iniquity.
7 “Tanrı'nın derin sırlarını anlayabilir misin? Her Şeye Gücü Yeten'in sınırlarına ulaşabilir misin?
By searching dost thou find out God? Unto perfection find out the Mighty One?
8 Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin? Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin? (Sheol h7585)
Heights of the heavens! — what dost thou? Deeper than Sheol! — what knowest thou? (Sheol h7585)
9 Ölçüleri yeryüzünden uzun, Denizden geniştir.
Longer than earth [is] its measure, And broader than the sea.
10 “Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa, Kim O'na engel olabilir?
If He pass on, and shut up, and assemble, Who then dost reverse it?
11 Çünkü O yalancıları tanır, Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?
For he hath known men of vanity, And He seeth iniquity, And one doth not consider [it]!
12 Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa, Aptal da o zaman sağduyulu olur.
And empty man is bold, And the colt of a wild ass man is born.
13 “O'na yüreğini adar, Ellerini açarsan,
If thou — thou hast prepared thy heart, And hast spread out unto Him thy hands,
14 İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır, Çadırında haksızlığa yer vermezsen,
If iniquity [is] in thy hand, put it far off, And let not perverseness dwell in thy tents.
15 Utanmadan başını kaldırır, Sağlam ve korkusuz olabilirsin.
For then thou liftest up thy face from blemish, And thou hast been firm, and fearest not.
16 Sıkıntılarını unutur, Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.
For thou dost forget misery, As waters passed away thou rememberest.
17 Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur, Karanlık sabaha döner.
And above the noon doth age rise, Thou fliest — as the morning thou art.
18 Güven duyarsın, çünkü umudun olur, Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.
And thou hast trusted because their is hope, And searched — in confidence thou liest down,
19 Uzanırsın, korkutan olmaz, Birçokları senden lütuf diler.
And thou hast rested, And none is causing trembling, And many have entreated thy face;
20 Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek, Kaçacak yer bulamayacaklar, Tek umutları son soluklarını vermek olacak.”
And the eyes of the wicked are consumed, And refuge hath perished from them, And their hope [is] a breathing out of soul!
