Eyüp 10
1 “Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.
My soul is disgusted with my life; I will give free vent to my complaint over myself; I will speak in the bitterness of my soul.
2 Tanrı'ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.
I will say unto God, Do not condemn me; let me know for what cause thou contendest against me.
3 Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?
Is it well for thee that thou shouldst oppress, that thou shouldst reject the labor of thy hands, and shed light upon the counsel of the wicked?
4 Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?
Hast thou eyes of flesh? or wilt thou see as a mortal seeth?
5 Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,
Are thy days as the days of a mortal, or are thy years as the days of a man,
6 Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?
That thou inquirest after my iniquity, and searchest after my sin?
7 Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.
Still it is within thy knowledge that I am not wicked, and there is none that can deliver me out of thy hand.
8 “Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?
Thy hands have carefully fashioned me and made me; every thing is in harmony all round about; and yet thou dost destroy me!
9 Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?
Remember, I beseech thee, that as though I were clay hast thou made me; and wilt thou cause me to return again unto the dust?
10 Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?
Behold, like milk didst thou pour me out, and like cheese didst thou curdle me.
11 Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.
With skin and flesh didst thou clothe me, and with bones and sinews didst thou cover me.
12 Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.
Life and kindness didst thou grant me, and thy providence watched over my spirit.
13 “Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:
And yet these things hadst thou treasured up in thy heart: I know that this was [resolved] within thee.
14 Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.
If I have sinned, then dost thou watch me, and from my iniquity thou wilt not declare me guiltless.
15 Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.
If I be wicked, woe unto me: and if I be righteous, I can still not lift up my head; I am sated with disgrace, and ever seeing my affliction;
16 Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.
And it constantly increaseth; like a fierce lion dost thou hunt for me; and again thou showest thyself continually wonderful on me;
17 Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.
Thou ever renewest thy witnesses against me, and causest thy indignation to grow strong against me; changes and multitudes [of sufferings] are around me.
18 “Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!
Wherefore then didst thou bring me forth out of the womb? Oh that I had perished, and that no eye had seen me!
19 Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.
That I were as though I had not been, —had been borne from the womb to the grave.
20 Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;
Lo! my days are but few: cease, then, withdraw from me [thy hand], that I may recover my cheerfulness a little.
21 Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,
Before I go, and return not, to the land of darkness and the shadow of death,
22 Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”
A land of utter gloom, as of the darkness of the shadow of death, without any order, and the light of which is like utter gloom.
