Saame 120

1 Ko e Hiva ʻae ʻalu hake. Naʻaku tangi kia Sihova ʻi heʻeku mamahi, pea naʻa ne ongoʻi au.

Ein song til høgtidsferderne. Til Herren ropa eg i mi naud, og han svara meg.

2 ‌ʻE Sihova, fakahaofi hoku laumālie mei he loungutu loi, pea mei he ʻelelo kākā.

Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!

3 Ko e hā ʻe ʻatu kiate koe? He ko e hā ʻe fai kiate koe, ʻa koe ko e ʻelelo kākā?

Kva skal han gjeva deg, og kva meir skal han gjeva deg, du falske tunga?

4 ‌ʻAe ngaahi ngahau māsila ʻae tangata mālohi, mo e ngaahi malalaʻi afi ʻoe sunipa.

Kveste piler til ei kjempa og gløder av einebuska.

5 ‌ʻOku ou malaʻia, ko e meʻa ʻi heʻeku ʻāunofo ʻi Meseki, koeʻuhi ko ʻeku nofo ʻi he ngaahi fale fehikitaki ʻo Keta!

Usæl eg, som framand er imillom Mesek, og bur ved Kedars tjeld!

6 Kuo nofo ʻo fuoloa ʻa hoku laumālie fakataha mo ia ʻoku ne fehiʻa ki he melino.

Lenge nok hev sjæli mi butt hjå deim som hatar fred.

7 ‌ʻOku ou loto ki he melino: ka ʻi heʻeku lea ʻoku nau fie tau.

Eg er berre fred, men når eg talar, er dei ferdige til strid.