Lea Fakatātā 9
1 Kuo langa ʻe he poto ʻa hono fale, pea kuo ne tā mai ʻa hono pou ʻe fitu.
Visdomsmøyi hev bygt seg hus, hev hogge til sine stolpar sju.
2 Kuo ne tāmateʻi ʻene fanga manu; kuo ne huʻi ʻene uaine; kuo ne teuteu foki hono keinangaʻanga.
Ho hev slagta sitt slagt og blanda sin vin og attåt duka sitt bord.
3 Kuo ne fekau atu ʻene kau kaunanga; ʻoku kalanga ia mei he ngaahi potu māʻolunga ʻoe kolo,
Sine ternor hev ho sendt ut, og ropar ovan frå haugarne i byen:
4 “Ko hai ia ʻoku taʻepoto ke afe mai ia ki heni:” pea ʻoku lea ia, ʻo pehē, kiate ia ʻoku taʻeʻilo,
«Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Til den vitlause segjer ho:
5 “Haʻu, ʻo kai ʻi heʻeku mā, ʻo inu ʻi he uaine kuo u huʻi ʻeau.
«Kom, og et av mitt brød og drikk av den vin eg hev blanda!»
6 Liaki ʻae kau vale, ka ke moʻui; pea ke ʻalu ʻi he hala ʻoe faʻa ʻilo.”
Lat fåkunna fara so de kann liva og vandra på vegen til vit!
7 Ko ia ʻoku valoki ki he tangata manuki ʻoku fakamā ai ia: pea ʻoku pani ʻuli ia ʻaia ʻoku ne valokiʻi ʻae tangata angakovi.
Den som refser ein spottar, fær skam yver seg, den som lastar ein gudlaus, fær seg ein flekk.
8 ʻOua naʻa valoki ki he tangata manuki, telia naʻa ne fehiʻa kiate koe: takitalaʻi ʻae tangata poto, pea ʻe ʻofa ai ia kiate koe.
Lasta’kje spottaren, han vil hata deg! Lasta den vise, han vil elska deg!
9 ʻAko ki he tangata poto, pea ʻe ʻāsili ai ʻene poto: akonakiʻi ʻae angatonu, pea ʻe tupulekina ai ʻa ʻene ʻilo.
Gjev ein vismann, so aukar hans visdom, lær ein rettferdig, so lærar han meir.
10 Ko e manavahē kia Sihova ko e kamataʻanga ia ʻoe poto: pea ko e ʻilo ʻoe māʻoniʻoni ko e fakakaukau poto ia.
Otte for Herren er upphav til visdom, og vit er å kjenna den Heilage.
11 He ko e meʻa ʻiate au ʻe fakalahi ho ngaahi ʻaho, pea ʻe fakalahi mo e taʻu ʻo hoʻo moʻui.
«For ved meg dine dagar skal aukast, og fleire livs-år fær du.»
12 Kapau ko e poto koe, ʻoku ke poto pe maʻau: ka ke ka taukae, ko koe pe te ke ongoʻi ia.
Er du vis, so gagnar det deg sjølv, spottar du, so lyt du bera det åleine.
13 ʻOku faʻa longoaʻa ʻae fefine vale: ʻoku taʻepoto ia, ʻoku ʻikai te ne ʻilo ha meʻa.
Fru dårskap fer med ståk, fåkunnig som ho er og ingen ting veit.
14 He ʻoku nofo ia ʻi he matapā ʻo hono fale, ʻi he hekaʻanga ʻi he ngaahi potu māʻolunga ʻoe kolo,
Ho sit attmed husdøri si, på ein stol høgt uppe i byen,
15 Ke ui ki he kakai fononga, ʻakinautolu ʻoku ʻalu totonu atu ʻi honau hala:
og bed inn dei som ferdast på vegen, som gjeng sine stigar beint fram:
16 “Ko hai ia ʻoku taʻepoto, ke afe mai ia ki heni:” pea ʻoku ne lea, ʻo pehē kiate ia, ʻoku taʻeʻilo,
«Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Ja, til den vitlause segjer ho:
17 “ko e vai ʻoku kaihaʻasi ʻoku melie ia, pea ʻoku ifoifo lelei ʻae mā ʻoku kai fakafufū.”
«Stole vatn er søtt, og ljuvlegt er løyn-ete brød.»
