Tangilāulau 3
1 Ko au ko e tangata kuo mamata ki he mamahi ʻi he meʻa tā ʻa hono houhau.
Jeg er den, der saa nød ved hans vredes ris,
2 Kuo ne tataki au mo ʻomi au ki he poʻuli, kae ʻikai ki he maama.
mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,
3 Ko e moʻoni kuo ne liliu kiate au, ʻoku ne liliu hono nima kiate au ʻi he ʻaho kotoa.
ja, Haanden vender han mod mig Dagen lang.
4 Ko hoku kili mo hoku kakano kuo ne ngaohi ke motuʻa; kuo ne fesiʻi hoku ngaahi hui.
Mit Kød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,
5 Kuo ne langaʻi meʻa kiate au, pea kuo ne takatakai au ʻaki ʻae kona mo e mamahi.
han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,
6 Kuo ne fokotuʻu au ʻi he ngaahi potu fakapoʻuli, ʻo hangē ko kinautolu naʻe pekia ʻi muʻa.
lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.
7 Kuo ne ʻāʻi takatakai au pea ʻoku ʻikai te u faʻa hao kituʻa: kuo ne fakamamafa ʻa ʻeku haʻi ukamea.
Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.
8 ʻO kau ka tangi foki mo kalanga, ʻoku ne taʻetokangaʻi ʻeku kole.
Om jeg end raaber og skriger, min Bøn er stængt ude.
9 Kuo ne ʻāʻi hoku ngaahi hala ʻaki ʻae ngaahi maka kuo tā, kuo ne fakapikoʻi hoku ngaahi hala.
Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne krøge.
10 Naʻa ne hangē ha pea ʻoku toitoi kiate au, pea hangē ha laione ʻi he ngaahi potu lilo.
Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;
11 Kuo ne mimioʻi hoku ngaahi ʻaluʻanga, pea kuo ne haehae au fakaikiiki: kuo ne ngaohi au ke lala pe.
han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;
12 Kuo ne teke ʻa ʻene kaufana, pea kuo ne fokotuʻu au ko e fakaʻilonga ki he ngahau.
han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.
13 Kuo ne pule ki he ngaahi ngahau ʻo ʻene tangai ke ʻasi ki hoku ngaahi kongaloto.
Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne paa mig;
14 Ko e manukiʻanga au ki hoku kakai; pea ko ʻenau tāʻanga ʻi he ʻaho kotoa pē.
hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,
15 Kuo ne fakafonu au ʻaki ʻae kona, kuo ne fakakonaʻi au ʻaki ʻae konaʻiʻī.
med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.
16 Kuo ne fesiʻi foki hoku kau nifo ʻaki ʻae kilikili, kuo ne pani au ʻaki ʻae efu.
Mine Tænder lod han bide i Flint, han traadte mig i Støvet;
17 Pea kuo ke hiki hoku laumālie ke mamaʻo mei he melino: naʻe ngalo ʻiate au ʻae monūʻia.
han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken
18 Pea ne u pehē, “Ko ʻeku mālohi mo ʻeku ʻamanaki kuo ʻauha meia Sihova;”
og sagde: »Min Livskraft, mit Haab til HERREN er ude.«
19 ʻI heʻeku manatu ki hoku mahaki pea mo ʻeku mamahi, ʻae kona pea mo e ʻahu.
At mindes min Vaande og Flakken er Malurt og Galde;
20 ʻOku kei manatu ki ai hoku laumālie, pea ʻoku angavaivai ia ʻiate au.
min Sjæl, den mindes det grant, den grubler betynget.
21 Ko ia ʻoku ou fakamanatu ki hoku loto, pea ko ia ʻoku ou kei maʻu ai ʻae ʻamanaki.
Det lægger jeg mig paa Sinde, derfor vil jeg haabe:
22 Ko e meʻa ʻi he ʻaloʻofa ʻa Sihova ʻoku ʻikai te tau ʻauha, koeʻuhi ʻoku ʻikai ke ngata ʻene manavaʻofa.
HERRENS Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,
23 ʻOku foʻou ia ʻi he pongipongi kotoa pē, ʻoku lahi hoʻo angatonu.
hans Naade er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.
24 ʻOku pehē ʻe hoku laumālie, “Ko hoku tofiʻa ʻa Sihova: ko ia te u ʻamanaki lelei ʻiate ia.”
Min Del er HERREN, (siger min Sjæl, ) derfor haaber jeg paa ham.
25 ʻOku lelei ʻa Sihova kiate kinautolu ʻoku tatali kiate ia, ki he laumālie ʻoku kumi kiate ia.
Dem, der bier paa HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;
26 ʻOku lelei ki he tangata ke ne ʻamanaki, pea ne tatali fakatatoka foki ki he fakamoʻui meia Sihova.
det er godt at haabe i Stilhed paa HERRENS Frelse,
27 ʻOku lelei ki he tangata ke ne fua ʻae haʻamo ʻi heʻene kei talavou.
godt for en Mand, at han bærer Aag i sin Ungdom.
28 ʻOku ne nofo tokotaha pe, pea ʻoku longo pe, koeʻuhi kuo ne fua ia ʻe ia pe.
Han sidde ensom og tavs, naar han lægger det paa ham;
29 ʻOku ne ʻai hono ngutu ʻi he efu, ko e meʻa naʻa ʻoku kei ai ha ʻamanaki.
han trykke sin Mund mod Støvet, maaske er der Haab,
30 ʻOku ne tuku hono kouʻahe kiate ia ʻoku ne taaʻi ia: ʻoku ne pito ʻaupito ʻi he lauʻi kovi.
række Kind til den, der slaar ham, mættes med Haan.
31 He koeʻuhi ʻe ʻikai liʻaki ke lauikuonga ʻe Sihova:
Thi Herren bortstøder ikke for evigt,
32 He kapau te ne fakamamahi, ka te ne manavaʻofa foki ʻo fakatatau ki hono lahi ʻo ʻene ngaahi ʻaloʻofa.
har han voldt Kvide, saa ynkes han, stor er hans Naade;
33 He ʻoku ʻikai te ne fie tautea, pe fakamamahi ʻae fānau ʻae tangata.
ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.
34 Ke laiki ʻi hono lalo vaʻe ʻae ngaahi pōpula kotoa pē ʻo māmani,
Naar Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,
35 Ke fakatafe ʻae totonu ʻoe tangata ʻi he ʻao ʻoe fofonga ʻoe Fungani Māʻoniʻoni,
naar Mandens Ret for den Højestes Aasyn bøjes,
36 Ke kākaaʻi ʻae tangata ʻi hono fakamaauʻi ʻoku ʻikai lelei ai ʻa Sihova.
naar en Mand lider Uret i sin Sag — mon Herren ej ser det?
37 Ko hai ia ʻoku fakahā, pea ʻoku hoko ia, ʻo kapau ʻoku ʻikai ke fekau ʻe Sihova?
Hvo taler vel, saa det sker, om ej Herren byder?
38 ʻOku ʻikai ke ʻalu mei he fofonga ʻoe Fungani Māʻolunga ʻae lelei mo e kovi.
Kommer ikke baade ondt og godt fra den Højestes Mund?
39 Ko e hā ʻoku lāunga ai ʻae tangata moʻui, ʻae tangata koeʻuhi ko e tautea ʻo ʻene ngaahi angahala?
Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!
40 Ke tau kumi mo ʻahiʻahiʻi hotau ngaahi ʻaluʻanga, pea toe tafoki kia Sihova.
Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,
41 Ke tau hiki hake hotau loto mo hotau nima ki he ʻOtua ʻi he ngaahi langi.
løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;
42 “Kuo mau fai talangataʻa, pea kuo mau angatuʻu: ʻoku teʻeki ai te ke fakamolemole.
vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,
43 “Kuo ke ʻuʻufi ʻaki ʻae houhau, pea fakatangaʻi ʻakimautolu: kuo ke tāmateʻi pea naʻe ʻikai te ke manavaʻofa.
men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skaansel,
44 Kuo ke ʻufiʻufi koe ʻaki ʻae ʻao, ke ʻoua naʻa ʻasi atu ʻa ʻemau kole.
hylled dig i Skyer, saa Bønnen ej naaede frem;
45 Kuo ke ngaohi ʻakimautolu ko e efe mo e ʻotoʻota ʻi he lotolotonga ʻoe kakai.
til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.
46 “Kuo mafaʻa ʻae ngutu ʻa homau kau fili kotoa pē kiate kimautolu.
De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.
47 Kuo hoko mai ʻae manavahē mo e tauhele kiate kimautolu, ʻae lala mo e ʻauha.”
Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;
48 ʻOku tafe hifo hoku mata, hangē ko e ngaahi vaitafe, koeʻuhi ko e ʻauha ʻae ʻofefine ʻo hoku kakai.
Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.
49 “ʻOku tafe hifo ʻa hoku mata, pea ʻikai ʻosi, ʻoku ʻikai siʻi ke tuku.
Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,
50 Ke ʻoua ke ʻafio mai ʻa Sihova, pea vakai mei he langi.
før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.
51 Ko hoku mata ʻoku ne ueʻi hoku loto, koeʻuhi ko e ngaahi ʻofefine kotoa pē ʻo ʻeku kolo.
Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.
52 “Naʻe tuli fakamamahi au ʻe hoku kau fili hangē ha manupuna, taʻehanoʻuhinga.
Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,
53 Kuo nau motuhi ʻeku moʻui ʻi he fale fakapōpula, pea kuo lī ha maka kiate au.
de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;
54 naʻe melemo hoku ʻulu ʻi he ngaahi vai; pea ne u toki pehē, ‘Kuo motuhi au.’
Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: »Fortabt!«
55 “ʻE Sihova ne u ui ki ho huafa mei he fale fakapōpula taumamaʻo.
Dit Navn paakaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;
56 Kuo ke fanongo ki hoku leʻo; ʻoua naʻa ke fufū ho fofonga ki heʻeku mānava, ki heʻeku tangi.
du hørte min Røst: »O, gør dig ej døv for mit Skrig!«
57 Naʻa ke ʻunuʻunu mai ʻo ofi ʻi he ʻaho ko ia ne u ui kiate koe: naʻa ke pehē, “ʻOua naʻa manavahē.”
Nær var du, den Dag jeg kaldte, du sagde: »Frygt ikke!«
58 “ʻE Sihova kuo ke langomakiʻi hoku laumālie; kuo ke huhuʻi ʻeku moʻui.
Du førte min Sag, o HERRE, genløste mit Liv;
59 ʻE Sihova kuo ke ʻafioʻi ki he kovi kuo fai kiate au, fakamaau ʻe koe ʻeku meʻa.
HERRE, du ser, jeg lider Uret, skaf mig min Ret!
60 Kuo ke ʻafio ki heʻenau lili kotoa pē, mo ʻenau ngaahi filioʻi kiate au.
Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,
61 “ʻE ʻEiki kuo ke fanongo ki heʻenau taukae, pea mo ʻenau ngaahi filioʻi kiate au;
du hører deres Smædeord, HERRE, deres Rænker imod mig,
62 ʻae loungutu ʻonautolu naʻe tuʻu hake kiate au, pea mo ʻenau fakatupu meʻa kiate au ʻi he ʻaho kotoa pē.
mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.
63 Vakai ki heʻenau nofo hifo mo ʻenau tuʻu hake; ko au ko ʻenau taʻanga.
Se dem, naar de sidder eller staar, deres Nidvise er jeg.
64 “ʻE ʻEiki ke ke tuku kiate kinautolu ha totongi, ʻo fakatatau ki he ngāue ʻa honau nima.
Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,
65 Tuku kiate kinautolu ʻae mamahi ʻoe loto, ʻa hoʻo malaʻia kiate kinautolu.
gør deres Hjerte forhærdet — din Forbandelse over dem! —
66 Fakatanga mo fakaʻauha ʻakinautolu ʻi he houhau mei he lalo langi ʻa Sihova.
forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.
