Siope 9

1 Pea naʻe toki tali ʻe Siope, ʻo ne pehē,

Då tok Job til ords og sagde:

2 ‌ʻOku ou ʻilo ʻoku pehē moʻoni ia ka ʻe tonuhia fēfē ʻae tangata ʻi he ʻao ʻoe ʻOtua?

«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

3 Kapau te na alea, mo ia, ʻe ʻikai te ne faʻa talia ʻe ia ha taha ʻi he meʻa ʻe afe.

Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

4 ‌ʻOku poto ia ʻi loto, pea lahi ʻi he mālohi: ko hai kuo ne fakaangatuʻu ia kiate ia, pea monūʻia?

Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

5 Ko ia ia ʻoku ne hiki ʻae ngaahi moʻunga, kae ʻikai ke nau ʻilo: ʻoku ne fulihi ia ʻi hono houhau.

som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

6 ‌ʻOku ne luluʻi ʻae fonua mei hono potu, pea ʻoku ngalulululu hono ngaahi pou.

som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

7 ‌ʻOku ne fekauʻi ʻae laʻā, pea ʻikai ʻalu hake ia; pea ne tāpuni hake ʻae ngaahi fetuʻu.

som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

8 ‌ʻOku ne folahi atu tokotaha pē ʻae ngaahi langi, pea ʻoku ne hāʻele ʻi he ngaahi peau ʻoe tahi.

som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9 ‌ʻOku ne ngaohi ʻa ʻAakitulio, mo Olioni, mo Peliatisi, pea mo e ngaahi potu ki he feituʻu tonga.

hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

10 ‌ʻOku ne fai ʻae ngaahi meʻa lahi ʻo taʻefaʻaʻilo; ʻio, ko e ngaahi meʻa mana ʻoku taʻefaʻalaua.

Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

11 Vakai, ʻoku hāʻele ia ʻi hoku tafaʻaki, ka ʻoku ʻikai te u mamata ki ai: ʻoku ne hāʻele atu foki ka ʻoku ʻikai te u ʻiloʻi ia.

Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

12 Vakai, ʻoku ne toʻo atu, ko hai ʻe faʻa taʻofi ia? Ko hai ʻe pehē kiate ia, ‘Ko e hā ʻoku ke fai?’

Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

13 “Kapau ʻe ʻikai taʻofi ʻe he ʻOtua ki hono houhau, ʻe mapelu ki lalo ʻiate ia ʻae kau tokoni fielahi.

Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

14 Kae fēfē ai ʻeku talia ia ʻeau, pea u fili ʻeku ngaahi lea ke alea mo ia?

Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

15 ‌ʻAia ʻe ʻikai te u talia, ʻoka ne u māʻoniʻoni, ka te u hū tāumaʻu ki hoku Fakamaau.

Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

16 Ka ne u ui, pea talia ia; kae ʻikai te u tui kuo ne ongoʻi hoku leʻo.

Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

17 He ʻoku ne haʻaki au ʻaki ʻae afā, pea ne fakalahi ʻeku lavea taʻehanoʻuhinga.

Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

18 ‌ʻOku ʻikai tuku ʻe ia ke u mānava, ka ʻoku ne fakapito au ʻaki ʻae mamahi.

han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

19 Kapau te u lea ki he mālohi, vakai, ʻoku māfimafi ia: pe ki he fakamaau, ‘ko hai te ne fakamoʻoni kiate au?’

Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

20 Kapau te u fakatonuhiaʻi au, pea tā ʻe fakahalaʻi au ʻe hoku ngutu ʻoʻoku; pē te u pehē ʻoku ou haohaoa, ʻe fakamoʻoni ia ki heʻeku halaia.

Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

21 Neongo ʻa ʻeku haohaoa, ka ʻe ʻikai te u ʻilo ki hoku loto: te u fehiʻa ʻeau pē ki heʻeku moʻui.

Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

22 “Ko e meʻa ni pē taha, ʻoku ou fakamoʻoni ki ai, ʻOku ne fakaʻauha ʻae haohaoa mo e angahala.

Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

23 Kapau ʻe fakafokifā pē ʻae taaʻi ʻe he fakamamahi, ʻe kata ʻe ia ʻi he ʻahiʻahiʻi ʻoe taʻeangahala.

Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

24 Kuo tuku ʻae fonua ki he nima ʻoe angahala: ʻoku ne ʻufiʻufi ʻae mata ʻo hono kau fakamāu; ka ʻikai, pea kofaa, pe ko hai ia?

Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

25 “ʻOku vave eni ʻa hoku ngaahi ʻaho ʻi he tangata fekau: ʻoku puna atu ia, ʻoku ʻikai ʻilo ʻe ia ha lelei.

Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

26 Kuo mole ia ʻo hangē ko e ngaahi vaka ngaholo: ʻo hangē ko e ʻikale ʻoku fakavave ki he kai.

Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

27 Kapau te u pehē, ‘Te u fakangaloʻi ʻa ʻeku mamahi, te u siʻaki ʻeku māfasia, ʻo fakafiemālieʻi au:’

Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

28 Tā te u ilifia ʻi heʻeku ngaahi mamahi fulipē, ʻoku ou ʻilo ʻe ʻikai te ke fakatonuhiaʻi au.

då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

29 Kapau ʻoku ou angakovi, pea tā ʻoku kei taʻeʻaonga pe ʻeku ngāue?

For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

30 He kapau te u kaukau au ʻi he vai ʻuha hinehina, ʻo ngaohi ke maʻa ʻaupito hoku nima;

Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

31 Ka te ke lī au ki he pelepela, pea ʻe fakaliliʻa kiate au ʻa hoku ngaahi kofu ʻoʻoku.

Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

32 He ʻoku ʻikai ko e tangata ia, ʻo hangē ko au, koeʻuhi ke u talia ia, pea kema fakataha ʻi he fakamaau.

Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

33 Pea ʻoku ʻikai ha tangata fakalelei ʻi homa vahaʻa, ke ne hili hono nima kiate kimaua fakatouʻosi.

d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

34 Ke toʻo ʻe ia ʻene meʻa tā ʻiate au, pea ʻoua naʻa fakailifiaʻi au ʻe heʻene manavahē:

Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

35 Te u toki lea ai, ʻo taʻemanavahē kiate ia; ka ʻoku ʻikai te u pehē eni.

eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.