Siope 8
1 Pea naʻe toki tali ʻe Pilitati mei Suaa, ʻo ne pehē,
Då tok Bildad frå Suah til ords og sagde:
2 ʻE fēfē hono fuoloa ʻo hoʻo lea pehē pe? Pea tatau mo e matangi mālohi ʻae ngaahi lea ʻa ho ngutu?
«Kor lenge vil du tala so og lata ordi storma fram?
3 He ʻoku fakahala ʻe he ʻOtua ʻae fakamaau? Pe fakahalaʻi ʻe he Māfimafi ʻae angatonu?
Kann Gud vel rengja det som rett er? Kann Allvalds-Gud vel rengja rettferd?
4 Kapau kuo angahala ʻa hoʻo fānau kiate ia, pea kuo ne liʻaki ʻakinautolu ko e meʻa ʻi heʻenau fai hala;
Hev dine søner synda mot han, gav han deim deira synd i vald.
5 Kapau te ke kumi vave ki he ʻOtua, pea fai hoʻo faʻa hū tāumaʻu ki he Māfimafi;
Um du søkja til din Gud, og beda Allvalds-Gud um nåde,
6 Kapau kuo ke maʻa mo angatonu ko e moʻoni ʻe ʻā hake ia maʻau, pea te ne ngaohi ke monūʻia ʻae nofoʻanga ʻo hoʻo māʻoniʻoni.
er du då rein og utan svik, då vil han vakna upp for deg og reisa nytt ditt rettferdshus,
7 Neongo ʻae siʻi ʻa ho kamataʻanga, ka ʻe fakalahi ʻaupito ho ikuʻanga.
Um og di fortid vesall var, so mykje større vert di framtid.
8 “Ko eni, ʻoku ou kole kiate koe, ke ke fehuʻi ki he kuonga ʻi muʻa, pea ke teuʻi koe ke ke ʻeke ki heʻenau ngaahi tamai:
Ja, spør deg for hjå farne ætter, agt på kva federne fann ut.
9 (He ʻoku ʻoe ʻaneafi pe ʻakinautolu, pea taʻeʻilo ha meʻa, koeʻuhi ʻoku tatau hotau ngaahi ʻaho ʻi māmani mo e ʻata: )
- Me inkje veit, er frå i går; vårt liv ein skugge er på jordi -
10 ʻIkai ʻe akonakiʻi koe ʻekinautolu, ʻo tala kiate koe, pea hua ʻaki mai ʻae ngaahi lea mei honau loto?
dei skal deg læra, gjeva svar med ord ifrå sitt hjartedjup:
11 “ʻE faʻa tupu ʻae mohuku ʻoe anovai ka ʻi he kelepulu pe? ʻE faʻa tupu ʻae kaho ka ʻi he vai pe?
«Veks sevet vel på turre land? Trivst storren der som vatnet vantar?
12 He ʻoku lolotonga ʻene kei mata, ʻo ʻikai tā, ʻoku tomuʻa mae ia ʻi he ʻakau kotoa pē.
Enn stend det grønt, vert ikkje skore, då visnar det fyrr anna gras.»
13 ʻOku pehē pe ʻae ʻaluʻanga ʻokinautolu ʻoku fakangaloʻi ʻae ʻOtua; pea ko e ʻamanaki ʻae mālualoi ʻe ʻauha ia:
So gjeng det deim som gløymer Gud; og voni glepp for gudlaus mann.
14 Ko ʻene ʻamanaki ʻe tuʻusi ia, pea ko ʻene falalaʻanga ko e matamata kupenga ʻoe hina.
Hans tillit sunderskori vert, hans tiltru vert til kongurvev;
15 ʻE faʻaki ia ki hono fale, ka ʻe ʻikai tuʻu ia: ʻe puke maʻu ʻe ia ki ai, ka ʻe ʻikai te ne tolonga.”
Det hus han styd seg til, det dett; det som han triv til, stend’kje fast.
16 ʻOku maʻuiʻui ia ʻi he mata ʻoe laʻā, pea tupu hono vaʻa ʻi heʻene ngoue.
Han saftfull veks, med soli skin; hans greiner yver hagen heng,
17 Ko hono ngaahi aka ʻoku fefihifihitaki ʻi he tafungofunga, ʻo ʻiloʻi ʻae potu makamaka.
og roti kring steinrøysar smett, og smyg seg inn imillom steinar.
18 Kapau te ne fakaʻauha ia mei hono potu, pea ʻe toki fakafisi ia, ʻo pehē, ‘naʻe ʻikai te u mamata kiate koe.’
Men vert han riven frå sin stad, so hugsar staden han ei meir.
19 Vakai, ko e fiefia eni ʻa hono hala, pea ʻe toe tupu ʻae niʻihi mei he kelekele.
Sjå det er gleda på hans veg; or moldi skyt ein annan fram.
20 “Vakai, ʻe ʻikai siʻaki ʻe he ʻOtua ha taha haohaoa, pea ʻe ʻikai tokoniʻi ʻe ia ʻae kau fai kovi:
Men Gud vanvyrder ei den reine; dei vonde tek han ei i handi.
21 Kaeʻoua ke ne fakapito ho ngutu ʻi he kata, mo ho loungutu ʻi he fiefia.
Han enn din munn med lått skal fylla og lipporne med gledesong;
22 Ko kinautolu ʻoku fehiʻa kiate koe ʻe fakakofuʻaki ʻae mā; pea ʻe fakaʻauha ʻae nofoʻanga ʻoe angahala.”
men skammi klæda skal din fiend’; gudløysetjeld finst ikkje meir.»
