ʻIsaia 49

1 Fanongo, ʻE ngaahi motu, kiate au; pea fakafanongo, ʻakimoutolu ʻae kakai mei he mamaʻo; Kuo ui ʻe Sihova kiate au mei he manāva; mei he fatu ʻo ʻeku faʻē kuo ne lea ʻaki hoku hingoa.

Hør mig, I fjerne Strande, lyt til, I Folk i det fjerne! HERREN har fra Moders Liv kaldt mig, fra Moders Skød nævnet mit Navn;

2 Pea kuo ne ngaohi hoku ngutu ʻo hangē ko e heletā māsila; ʻi he malumalu ʻo hono nima kuo ne fufū au, pea ngaohi au ko e ngahau ngingila; kuo ne fakafufū au ʻi hono ʻaiʻanga ngahau;

til et skarpt Sværd gjorde han min Mund og skjulte mig i Skyggen af sin Haand, til en sleben Pil har han gjort mig og gemt mig i sit Kogger,

3 Pea ne pehē kiate au, “Ko koe, ʻE ʻIsileli, ko ʻeku tamaioʻeiki te u ongoongolelei ʻiate koe.”

sagt til mig: »Du er min Tjener, Israel, ved hvem jeg vinder Ære.«

4 Pea ne u pehē, “Kuo u ngāue taʻeʻaonga: kuo u fakaʻosi noa pe ʻeku mālohi, pea taʻeʻaonga: ka ʻoku moʻoni ʻoku ʻia Sihova ʻeku fakamaau, pea ʻi hoku ʻOtua ʻa ʻeku ngāue.”

Jeg sagde: »Min Møje er spildt, paa Tomhed og Vind sled jeg mig op — dog er min Ret hos HERREN, min Løn er hos min Gud.«

5 Pea ko eni, ʻoku pehē ʻe Sihova ʻaia naʻa ne fakafuofua au mei he manāva ke hoko ko ʻene tamaioʻeiki, ke toe ʻomi ʻa Sēkope kiate ia, Kapau ʻe ʻikai tānaki ʻa ʻIsileli, ka te u ongoongolelei ʻi he ʻao ʻo Sihova, pea ʻe hoko ʻa hoku ʻOtua ko hoku mālohi.

Og nu siger HERREN, som danned mig fra Moders Liv til sin Tjener for at hjemføre Jakob til ham og samle Israel til ham — og i HERRENS Øjne er jeg æret, min Gud er blevet min Styrke —

6 Pea naʻa ne pehē, “Ko e meʻa siʻi ke ke hoko ko ʻeku tamaioʻeiki ke toe fokotuʻu ʻae ngaahi faʻahinga ʻo Sēkope, pea ke fakailiili ʻae kakai ʻo ʻIsileli kuo fakahaofi: pea te u foaki foki koe ko e maama ki he kakai Senitaile, koeʻuhi ke ke hoko ko hoku fakamoʻui ʻo aʻu ki he ngataʻanga ʻo māmani.”

han siger: »For lidt for dig som min Tjener at rejse Jakobs Stammer og hjemføre Israels frelste! Jeg gør dig til Hedningers Lys, at min Frelse maa naa til Jordens Ende.«

7 ‌ʻOku pehē ʻe Sihova, ko e Huhuʻi ʻo ʻIsileli, pea mo hono tokotaha māʻoniʻoni, kiate ia ʻoku fehiʻa ki ai ʻae tangata, kiate ia ʻoku fakaliliʻa ki ai ʻae puleʻanga, ki he tamaioʻeiki ʻae kau pule, “ʻE mamata pea tuʻu hake ʻae ngaahi tuʻi, ʻe lotu ʻae ngaahi houʻeiki, koeʻuhi ko Sihova ʻaia ʻoku angatonu, pea mo e tokotaha māʻoniʻoni ʻo ʻIsileli, ʻaia kuo ne fili koe.”

Saa siger HERREN, Israels Genløser, dets Hellige, til den dybt foragtede, skyet af Folk, Herskernes Træl: Konger skal se det og rejse sig, Fyrster skal kaste sig ned for HERRENS Skyld, den trofaste, Israels Hellige, der udvælger dig.

8 ‌ʻOku pehē ʻe Sihova, “ʻI he kuonga tuʻutuʻumālie kuo u fanongo kiate koe, pea ʻi he ʻaho fakamoʻui kuo u tokoni kiate koe: pea te u maluʻi koe, pea foaki koe ko e fuakava ʻoe kakai, ke fokotuʻumaʻu ʻa māmani, ke ngaohi ke toe kakai ʻae ngaahi ʻapi liʻaki;

Saa siger HERREN: Jeg hører dig i Naadens Stund, jeg hjælper dig paa Frelsens Dag, vogter dig og gør dig til Folkepagt for at rejse Landet igen, udskifte øde Lodder

9 Koeʻuhi ke ke pehē ki he kau pōpula, ‘ʻAlu atu;’ kiate kinautolu ʻoku ʻi he poʻuli, ‘Fakahā ʻakimoutolu.’ Te nau kai ʻi he ngaahi hala, pea ʻe ʻi he ngaahi potu māʻolunga kotoa pē ʻa ʻenau meʻakai.

og sige til de bundne: »Gaa ud!« til dem i Mørket: »Kom frem!« Græs skal de finde langs Vejene, Græsgang paa hver nøgen Høj;

10 ‌ʻE ʻikai te nau fiekaia pe fieinu; pea ʻe ʻikai teʻia ʻakinautolu ʻe he pupuha pe ʻe he laʻā: he ko ia ʻoku ʻaloʻofa kiate kinautolu te ne tataki ʻakinautolu, ʻio, te ne fakahinohino ʻakinautolu ki he ngaahi matavai.

de hungrer og tørster ikke, dem stikker ej Hede og Sol. Thi deres Forbarmer fører dem, leder dem til Kildevæld;

11 Pea te u ngaohi hoku ngaahi moʻunga kotoa pē ko e hala, pea ʻe hakeakiʻi ʻa hoku ngaahi hala motuʻa.

jeg gør alle Bjerge til Vej, og alle Stier skal højnes.

12 Vakai, ʻe haʻu ʻakinautolu mei he tokelau pea mei he lulunga; pea mo kinautolu ni mei he fonua ko Sinimi.

Se, nogle kommer langvejsfra, nogle fra Nord og Vest, nogle fra Sinims Land.

13 Hiva, ʻae ngaahi langi; pea ke fiefia, ʻE māmani; pea ke pā mai ʻi he hiva, ʻae ngaahi moʻunga: he kuo fakafiemālieʻi ʻe Sihova ʻa hono kakai, pea te ne ʻaloʻofa ki hono kakai mamahi.

Jubler, I Himle, fryd dig, du Jord, I Bjerge, bryd ud i Jubel! Thi HERREN trøster sit Folk, forbarmer sig over sine arme.

14 Ka naʻe pehē ʻe Saione, “Kuo liʻaki au ʻe Sihova, pea kuo fakangalongaloʻi au ʻe hoku ʻEiki.”

Dog siger Zion: »HERREN har svigtet mig, Herren har glemt mig!«

15 “ʻE faʻa fakangalongaloʻi ʻe ha fefine ʻene tama ʻoku huhu, ke ne taʻeʻofa ai ki he tama ʻa hono manāva? ʻIo, te nau faʻa fakangalo nai, ka e ʻikai te u fakangalongaloʻi koe.

Glemmer en Kvinde sit diende Barn, en Moder, hvad hun bar under Hjerte? Ja, selv om de kunde glemme, jeg glemmer ej dig.

16 Vakai, kuo u tohi tongi koe ʻi hoku ʻaofi nima; ʻoku ʻi hoku ʻao maʻuaipē ʻa hoʻo ngaahi ʻā.

Se, i mine Hænder har jeg tegnet dig, dine Mure har jeg altid for Øje.

17 ‌ʻE fai vave hoʻo fānau; ko ho ngaahi fili pea mo kinautolu naʻe fakamasivaʻi koe te nau ʻalu ʻiate koe.

Dine Børn kommer ilende; de, som nedbrød og lagde dig øde, gaar bort.

18 Hiki hake ho mata ʻo sio takatakai, pea vakai: ko kinautolu kotoa pē ʻoku tānaki fakataha ʻakinautolu, ke haʻu kiate koe. ʻOku pehē ʻe Sihova, “ʻOku ou moʻui, pea te ke fakakofuʻi koe ʻaki ʻakinautolu kotoa pē, ʻo hangē ko e meʻa teunga, pea nonoʻo ia kiate koe, ʻo hangē ko ia ʻoku fai ʻe he taʻahine taʻane.

Løft Øjnene, se dig om, de samles, kommer alle til dig. Saa sandt jeg lever, lyder det fra HERREN: Du skal bære dem alle som Smykke, binde dem som Bruden sit Bælte.

19 “He ko ho ngaahi potu maumau mo taʻekakai, pea mo e fonua ʻo hoʻo fakaʻauha, ʻe hoko ni ʻo lausiʻi koeʻuhi ko e kakai, pea ko kinautolu naʻe folo hifo koe te nau mamaʻo atu.

Thi dine Tomter og Grusdynger, dit hærgede Land — ja, nu er du Beboerne for trang; de, som aad dig, er borte;

20 Ko e fānau te ke maʻu, hili ʻae mole ʻiate koe ʻae taha, te nau pehē ʻi ho telinga, ‘ʻOku siʻi ʻae potu ni kiate au: fakaʻataʻatā ʻae potu ke u nofo ai.’

end skal du høre dem sige, din Barnløsheds Børn: »Her er for trangt, saa flyt dig, at jeg kan sidde!«

21 Pea te ke toki pehē ʻi ho loto, “Ko hai kuo ne fakatupu kiate au ʻakinautolu ni, kae vakai kuo mole ʻiate au ʻeku fānau, pea ʻoku ou masiva, ko e pōpula, mo e liʻaki? Pea ko hai kuo ne tauhi ʻakinautolu ni? Vakai, naʻe liʻaki au tokotaha pe; ko kinautolu ni, naʻa nau ʻi fē?”

Da tænker du i dit Hjerte: »Hvo fødte mig dem? Jeg var jo barnløs og gold, landflygtig og bortstødt, hvo fostrede dem? Ene sad jeg tilbage, hvor kommer de fra?«

22 ‌ʻOku pehē ʻe he ʻEiki ko Sihova, “Vakai, te u hiki hake hoku nima ki he kakai Senitaile, pea fokotuʻu ʻeku fuka ki he kakai: pea te nau ʻomi ho ngaahi foha ʻi honau nima, mo ho ngaahi ʻofefine ʻe fua ʻi honau uma.

Saa siger den Herre HERREN: Se, jeg løfter min Haand for Folkene, rejser mit Banner for Folkeslag, og de bringer dine Sønner i Favnen, dine Døtre bæres paa Skulder.

23 Pea ʻe hoko ʻae ngaahi tuʻi ko hoʻo ngaahi tamai ke tauhi fānau, pea ko e ngaahi tuʻi fefine ko hoʻo ngaahi fale ke tauhi hoʻo fānau: te nau punou hifo kiate koe ʻaki honau mata ki he kelekele, pea ʻemo ʻae efu ʻo ho vaʻe; pea te ke ʻilo ko au ko Sihova: pea ʻe ʻikai mā ʻakinautolu ʻoku tatali ʻiate au.”

Konger bliver Fosterfædre for dig, deres Dronninger skal være dine Ammer. De kaster sig paa Ansigtet for dig, slikker dine Fødders Støv. Du skal kende, at jeg er HERREN; de, som bier paa mig, bliver ikke til Skamme.

24 ‌ʻE toʻo ʻae koloa kuo vetea mei he mālohi, pe tukuange ʻae pōpula totonu?

Kan Bytte fratages en Helt, kan den stærkes Fanger slippe bort?

25 Ka ʻoku pehē ʻe Sihova, “ʻIo ko e ngaahi pōpula ʻoe kakai mālohi ʻe faʻao, pea ʻe tuku atu ʻae koloa kuo vete ʻe he kakai fakamanavahē: koeʻuhi te u fai mo ia ʻoku fai mo koe, pea te u fakamoʻui hoʻo fānau.

Thi saa siger HERREN: Om Fanger end fratages Helten, slipper Bytte end bort fra den stærke, jeg strider mod dem, der strider mod dig, og dine Børn vil jeg frelse.

26 Pea te u fafanga ʻakinautolu ʻoku fakamālohiʻi koe ʻaki honau sino ʻonautolu; pea te nau konā ʻi honau toto, ʻo hangē ha uaine foʻou: pea ʻe ʻilo ʻe he kakai kotoa pē, Ko au ko Sihova ko ho Fakamoʻui, mo ho Huhuʻi, ko e Toko Taha Māfimafi ʻo Sēkope.”

Dem, der trænger dig, lader jeg æde deres eget Kød, deres Blod skal de drikke som Most; alt Kød skal kende, at jeg, HERREN, er din Frelser, din Genløser Jakobs Vældige.