< ʻIsaia 44 >
1 Ka ko eni, fanongo, ʻE Sēkope ko ʻeku tamaioʻeiki; mo ʻIsileli, ʻa koe kuo u fili:
Ed ora ascolta, o Giacobbe, mio servo, o Israele, che io ho scelto!
2 ʻOku pehē ʻe Sihova ʻaia naʻa ne ngaohi koe, pea naʻe fakafuofua koe mei he manāva, ʻaia te ne tokoniʻi koe; “ʻOua ʻe manavahē,” ʻE Sēkope, ko ʻeku tamaioʻeiki: pea mo koe, ko Sesuluni, ʻa koe kuo u fili.
Così parla l’Eterno che t’ha fatto, che t’ha formato fin dal seno materno, Colui che ti soccorre: Non temere, o Giacobbe mio servo, o Jeshurun ch’io ho scelto!
3 He te u lilingi ʻae vai kiate ia ʻoku fieinu, pea mo e vai lahi ki he kelekele mōmoa: pea te u huaʻi hoku laumālie ki ho hako, mo ʻeku tāpuaki ki hoʻo fānau:
Poiché io spanderò delle acque sul suolo assetato, e dei ruscelli sulla terra arida; spanderò il mio spirito sulla tua progenie, e la mia benedizione sui tuoi rampolli;
4 Pea te nau tupu hake ʻo hangē ʻoku ʻi he mohuku, ʻo hangē ko e ngaahi uilou ʻi he veʻe vaitafe.
ed essi germoglieranno come in mezzo all’erba, come salci in riva a correnti d’acque.
5 ʻE pehē ʻe ha tokotaha, “ʻOku ʻo Sihova au;” pea ko e tokotaha ʻe ui ʻaki ʻae hingoa ko Sēkope; pea ko e tokotaha te ne tohi ʻaki hono nima kia Sihova, pea fakahingoa foʻou ia ʻaki ʻae hingoa ʻo ʻIsileli.
L’uno dirà: “Io sono dell’Eterno”; l’altro si chiamerà del nome di Giacobbe, e un altro scriverà sulla sua mano: “Dell’Eterno”, e si onorerà di portare il nome d’Israele.
6 ʻOku pehē ʻe Sihova ko e Tuʻi ʻo ʻIsileli, pea ko hono huhuʻi ko Sihova ʻoe ngaahi kautau; “Ko au ko e ʻuluaki, pea ko au pe ko e ki mui; pea ʻoku ʻikai ha ʻOtua mo au.”
Così parla l’Eterno, re d’Israele e suo redentore, l’Eterno degli eserciti: Io sono il primo e sono l’ultimo, e fuori di me non v’è Dio.
7 Pea ko hai, ʻo hangē ko au, ʻe ui, pea ʻe fakahā ia, pea ʻe fakatonutonu ia maʻaku, hili ʻeku fakanofo ʻae kakai ʻi muʻa? Pea ko e ngaahi meʻa ʻoku haʻu ni, pea mo ia ʻe hoko, tuku ke nau fakahā kiate kinautolu.
Chi, come me, proclama l’avvenire fin da quando fondai questo popolo antico? Ch’ei lo dichiari e me lo provi! Lo annunzino essi l’avvenire, e quel che avverrà!
8 ʻOua te mou manavahē, pea ʻoua ʻe lilika: ʻikai kuo u fakahā kiate koe mei he kuonga ko ia, pea kuo fanongonongo ia? ʻIo, ko ʻeku kau fakamoʻoni ʻakimoutolu. ʻOku ai ha ʻOtua mo au? ʻIo, ʻoku ʻikai ha ʻOtua; ʻoku ʻikai te u ʻilo ha taha.”
Non vi spaventate, non temete! Non te l’ho io annunziato e dichiarato da tempo? Voi me ne siete testimoni. V’ha egli un Dio fuori di me? Non v’è altra Ròcca; io non ne conosco alcuna.
9 Ko e vaʻinga ʻakinautolu kotoa pē ʻoku ngaohi ʻae tamapua kuo tongi; pea ʻe ʻikai ʻaonga ʻae ngaahi meʻa ʻoku nau fiefia ai; pea ko e kau fakamoʻoni ʻakinautolu kiate kinautolu; ʻoku ʻikai te nau mamata, pe ʻilo, koeʻuhi ke nau mā ai.
Quelli che fabbricano immagini scolpite son tutti vanità; i loro idoli più cari non giovano a nulla; i loro propri testimoni non vedono, non capiscono nulla, perch’essi siano coperti d’onta.
10 Ko hai kuo ne fakafuofua ha ʻotua, pe ngaohi ha tamapua kuo tongi ʻoku ʻaonga ki ha meʻa ʻe taha?
Chi è che fabbrica un dio o fonde un’immagine perché non gli serve a nulla?
11 Vakai, ʻe mā ʻene ngaahi kaumeʻa kotoa pē: pea ko e kau ngāue, ʻoku ʻoe tangata ʻakinautolu: tuku ke tānaki fakataha ʻakinautolu, tuku ke nau tuʻu hake; ka te nau manavahē, pea te nau mā fakataha.
Ecco, tutti quelli che vi lavorano saranno confusi, e gli artefici stessi non sono che uomini! Si radunino tutti, si presentino!… Saranno spaventati e coperti d’onta tutt’insieme.
12 Ko e tufunga ukamea ʻoku ne ngāueʻaki ʻae meʻa fakaū ʻi he malala, pea fakafuofua ia ʻaki ʻae ngaahi hamala, pea ʻoku ngaohi ia ʻaki ʻae mālohi ʻo hono nima: ʻio, ʻoku fiekaia ia, pea kuo tei ʻosi hono mālohi: ʻoku taʻeinu ia ha vai, pea ʻoku vaivai.
Il fabbro lima il ferro, lo mette nel fuoco, forma l’idolo a colpi di martello, e lo lavora con braccio vigoroso; soffre perfino la fame, e la forza gli vien meno; non beve acqua, e si spossa.
13 ʻOku mafao ʻe he tufunga ʻakau ʻene meʻa fuofua; ʻoku ne fakaʻilonga ia ʻaki ha afo; ʻoku ne fakatau ia ʻaki ʻae ngaahi tele, pea ʻoku ne fakaʻilonga ia ʻaki ʻae meʻa fua, pea ngaohi ia ko e fakatātā ki he tangata, ʻo hangē ko e toulekeleka ʻoe tangata; koeʻuhi ke nofo ia ʻi he fale.
Il falegname stende la sua corda, disegna l’idolo con la matita, lo lavora con lo scalpello, lo misura col compasso, e ne fa una figura umana, una bella forma d’uomo, perché abiti in una casa.
14 ʻOku ne tā hifo ʻae ngaahi sita, pea toʻo ʻae saipalesi pea mo e ʻoke, ʻaia ʻoku ne fakamālohi maʻana ʻi he ngaahi ʻakau ʻoe vao: ʻoku ne tō ʻae ʻasi, pea ʻoku moʻui ia ʻi he ʻuha.
Si tagliano de’ cedri, si prendono degli elci, delle querci, si fa la scelta fra gli alberi della foresta, si piantano de’ pini che la pioggia fa crescere.
15 Pea ʻe hoko ia ko e fefie ki he tangata: pea te ne toʻo mei ai, pea fakamafana ia; ʻio, ʻoku ne tutu ia, pea taʻo ʻae mā; ʻio, ʻoku ne ngaohi ha ʻotua, pea lotu ki ai; ʻoku ne ngaohi ia ko e tamapua kuo tongi, pea foʻohifo ki ai.
Poi tutto questo serve all’uomo per far del fuoco, ed ei ne prende per riscaldarsi, ne accende anche il forno per cuocere il pane; e ne fa pure un dio e l’adora, ne scolpisce un’immagine, dinanzi alla quale si prostra.
16 ʻOku ne tutu hono konga ʻi he afi; ʻoku ne teuteu ʻaki hono konga ʻae kakano ki he kai; ʻoku ne tunu ʻae kakano, pea mākona ai: ʻio, ʻoku ne mumū, pea ne pehē, “Ko eni, kuo u māfana, kuo u mamata ki he afi:”
Ne brucia la metà nel fuoco, con l’altra metà allestisce la carne, ne cuoce l’arrosto, e si sazia. Ed anche si scalda e dice: “Ah! mi riscaldo, godo di veder questa fiamma!”
17 Pea ko hono toe ʻo ia ʻoku ne ngaohi ʻaki ha ʻotua, ʻio, ko ʻene tamapua kuo tongi: ʻoku ne foʻohifo ʻo hū ki ai, pea lotu ki ai, pea ne pehē, “Fakamoʻui au, he ko koe ko hoku ʻotua.”
E con l’avanzo si fa un dio, il suo idolo, gli si prostra davanti, l’adora, lo prega e gli dice: “Salvami, poiché tu sei il mio dio!”
18 ʻOku teʻeki te nau fanongo pe ʻilo he kuo ne tāpuni honau mata, ke ʻoua te nau mamata; mo honau loto, ko ia ʻoku nau taʻeʻilo ai.
Non sanno nulla, non capiscono nulla; hanno impiastrato loro gli occhi perché non veggano, e il cuore perché non comprendano.
19 Pea ʻoku ʻikai ha tokotaha ʻoku tokanga ʻi hono loto, pea ʻoku ʻikai ha ʻilo pe ha fakakaukau ke pehē, “Kuo u tutu hono konga ʻi he afi; ʻio, pea kuo u taʻo mā ʻi hono malala ʻo ia; kuo u tunu ai ʻae kanomate, pea kai ia; pea te u ngaohi hono toe ko e meʻa fakalielia? He te u foʻohifo ki he sino ʻoe ʻakau?”
Nessuno rientra in se stesso, ed ha conoscimento e intelletto per dire: “Ne ho bruciata la metà nel fuoco, sui suoi carboni ho fatto cuocere il pane, v’ho arrostito la carne che ho mangiata, e farò col resto un’abominazione? e mi prostrerò davanti ad un pezzo di legno?”
20 ʻOku ne kai ʻae efuefu: ko e loto kākā kuo ne fakaafe ia, ko ia ʻoku ʻikai te ne faʻa fakamoʻui hono laumālie, pe pehē, “ʻIkai ko e loi ʻoku ʻi hoku nima toʻomataʻu?”
Un tal uomo si pasce di cenere, il suo cuore sedotto lo travia, sì ch’ei no può liberare l’anima sua e dire: “Questo che tengo nella mia destra non è una menzogna?”
21 Manatuʻi ʻae ngaahi meʻa ni, ʻE Sēkope mo ʻIsileli; he ko ʻeku tamaioʻeiki koe: Naʻaku fakafuofua koe; ko koe ko ʻeku tamaioʻeiki: ʻE ʻIsileli, ʻo ʻikai te ke ngalo ʻiate au.
Ricordati di queste cose, o Giacobbe, o Israele, perché tu sei mio servo; io t’ho formato, tu sei il mio servo, o Israele, tu non sarai da me dimenticato.
22 Kuo u tāmateʻi hoʻo ngaahi hia, ʻo hangē ko e ʻao matolu, pea hangē ko e ʻao, ʻa hoʻo ngaahi angahala: tafoki mai kiate au; he kuo u huhuʻi koe.
Io ho fatto sparire le tue trasgressioni come una densa nube, e i tuoi peccati, come una nuvola; torna a me, perché io t’ho riscattato.
23 Hiva, ʻakimoutolu ʻae ngaahi langi he kuo fai ia ʻe Sihova: kalanga, ʻakimoutolu ʻae ngaahi potu māʻulalo ʻo māmani: ke hā homou hiva, ʻae ngaahi moʻunga, ʻa koe ko e vao ʻakau, pea mo e ʻakau kotoa pē ʻi ai: he kuo huhuʻi ʻe Sihova ʻa Sēkope, pea kuo ne fakaongoongolelei ia ʻi ʻIsileli.
Cantate, o cieli, poiché l’Eterno ha operato! Giubilate, o profondità della terra! Date in grida di gioia, o montagne, o foreste con tutti gli alberi vostri! Poiché l’Eterno ha riscattato Giacobbe, e manifesta la sua gloria in Israele!
24 ʻOku pehē ʻe Sihova, ko ho huhuʻi, pea ko ia naʻe fakafuofua koe mei he manāva, “Ko au ko Sihova kuo u ngaohi ʻae meʻa kotoa pē; kuo u folahi tokotaha pe ʻae ngaahi langi; ʻoku fofola atu ʻa māmani ʻe au pe;
Così parla l’Eterno, il tuo redentore, Colui che t’ha formato fin dal seno materno: Io sono l’Eterno, che ha fatto tutte le cose; io solo ho spiegato i cieli, ho distesala terra, senza che vi fosse alcuno meco;
25 Ko au ia ʻoku taʻofi ʻae ngaahi fakaʻilonga ʻoe kau loi, pea fakavaleʻi ʻae kau kikite; mo fakafoki ʻae kau tangata poto, pea ʻoku ngaohi ʻa ʻenau ʻilo ko e vale;
io rendo vani i presagi degl’impostori, e rendo insensati gl’indovini; io faccio indietreggiare i savi, e muto la loro scienza in follia;
26 Ko ia ʻoku fokotuʻumaʻu ʻae lea ʻa ʻene tamaioʻeiki, pea fakamoʻoni ki he akonaki ʻo ʻene kau talafekau; ʻaia ʻoku pehē ki Selūsalema, ‘ʻE fakakakai koe;’ pea ki he ngaahi kolo ʻo Siuta, ‘ʻE langa ʻakimoutolu,’ pea ‘Te u toe fokotuʻu ʻae ngaahi potu maumau ʻi ai:’
io confermo la parola del mio servo, e mando ad effetto le predizioni de’ miei messaggeri; io dico di Gerusalemme: “Essa sarà abitata!” e delle città di Giuda: “Saranno riedificate” ed io ne rialzerò le rovine;
27 ʻAia ʻoku pehē ki he loloto, ‘Ke mōmoa koe,’ pea, ‘Te u fakamaha hoʻo ngaahi vaitafe;’
io dico all’abisso: “Fatti asciutto, io prosciugherò i tuoi fiumi!
28 ʻAia ʻoku pehē kia Kolesi, ‘Ko hoku tauhi ia, pea te ne fai hoku finangalo kotoa pē:’ ʻio, ʻo ne pehē ki Selūsalema, ‘ʻE langa koe;’ pea ki he falelotu lahi, ʻE ai ho tuʻunga.’”
io dico di Ciro: “Egli è il mio pastore; egli adempirà tutta la mia volontà, dicendo a Gerusalemme: “Sarai ricostruita!” e al tempio: “Sarai fondato!”