ʻIsaia 44
1 Ka ko eni, fanongo, ʻE Sēkope ko ʻeku tamaioʻeiki; mo ʻIsileli, ʻa koe kuo u fili:
Niin kuule nyt, minun palveliani Jakob, ja Israel, jonka minä valitsin.
2 ʻOku pehē ʻe Sihova ʻaia naʻa ne ngaohi koe, pea naʻe fakafuofua koe mei he manāva, ʻaia te ne tokoniʻi koe; “ʻOua ʻe manavahē,” ʻE Sēkope, ko ʻeku tamaioʻeiki: pea mo koe, ko Sesuluni, ʻa koe kuo u fili.
Näin sanoo Herra, joka sinun tehnyt ja valmistanut on äitis kohdusta, joka sinua auttaa: älä pelkää, minun palveliani Jakob, ja sinä hurskas, jonka minä valitsin.
3 He te u lilingi ʻae vai kiate ia ʻoku fieinu, pea mo e vai lahi ki he kelekele mōmoa: pea te u huaʻi hoku laumālie ki ho hako, mo ʻeku tāpuaki ki hoʻo fānau:
Sillä minä tahdon vuodattaa vedet janoovaisen päälle, ja virrat kuivan päälle; minä tahdon vuodattaa henkeni sinun siemenes päälle, ja siunaukseni jälkeentulevaistes päälle.
4 Pea te nau tupu hake ʻo hangē ʻoku ʻi he mohuku, ʻo hangē ko e ngaahi uilou ʻi he veʻe vaitafe.
Että he kasvaisivat niinkuin ruoho, ja niinkuin pajut vesivirtain tykönä.
5 ʻE pehē ʻe ha tokotaha, “ʻOku ʻo Sihova au;” pea ko e tokotaha ʻe ui ʻaki ʻae hingoa ko Sēkope; pea ko e tokotaha te ne tohi ʻaki hono nima kia Sihova, pea fakahingoa foʻou ia ʻaki ʻae hingoa ʻo ʻIsileli.
Tämän pitää sanoman: Herran minä olen, ja se pitää Jakobin nimellä kutsuttaman, ja tämän pitää itsensä omalla kädellänsä Herralle kirjoittaman, ja pitää nimitettämän Israelin nimellä.
6 ʻOku pehē ʻe Sihova ko e Tuʻi ʻo ʻIsileli, pea ko hono huhuʻi ko Sihova ʻoe ngaahi kautau; “Ko au ko e ʻuluaki, pea ko au pe ko e ki mui; pea ʻoku ʻikai ha ʻOtua mo au.”
Näin sanoo Herra Israelin kuningas, ja hänen pelastajansa Herra Zebaot: minä olen ensimäinen ja minä olen viimeinen, ja paitsi minua ei ole yhtään Jumalaa.
7 Pea ko hai, ʻo hangē ko au, ʻe ui, pea ʻe fakahā ia, pea ʻe fakatonutonu ia maʻaku, hili ʻeku fakanofo ʻae kakai ʻi muʻa? Pea ko e ngaahi meʻa ʻoku haʻu ni, pea mo ia ʻe hoko, tuku ke nau fakahā kiate kinautolu.
Ja kuka on minun kaltaiseni, joka kutsuu ja ilmoittaa sen, ja sen minulle valmistaa? minä, joka asetan kansat maailman alusta: anna heidän ilmoittaa merkkejä ja mitä tuleva on.
8 ʻOua te mou manavahē, pea ʻoua ʻe lilika: ʻikai kuo u fakahā kiate koe mei he kuonga ko ia, pea kuo fanongonongo ia? ʻIo, ko ʻeku kau fakamoʻoni ʻakimoutolu. ʻOku ai ha ʻOtua mo au? ʻIo, ʻoku ʻikai ha ʻOtua; ʻoku ʻikai te u ʻilo ha taha.”
Älkää peljätkö ja älkäät hämmästykö. Enkö minä silloin antanut kuulla, ja ilmoittaa sitä sinulle? Sillä te olette minun todistajani. Onko joku Jumala paitsi minua? Ei ole yhtään turvaa, en minä tiedä ketään.
9 Ko e vaʻinga ʻakinautolu kotoa pē ʻoku ngaohi ʻae tamapua kuo tongi; pea ʻe ʻikai ʻaonga ʻae ngaahi meʻa ʻoku nau fiefia ai; pea ko e kau fakamoʻoni ʻakinautolu kiate kinautolu; ʻoku ʻikai te nau mamata, pe ʻilo, koeʻuhi ke nau mā ai.
Epäjumalain tekiät ovat kaikki turhat, ja joista he paljon pitävät, ei ne ole mitään tarpeelliset; he ovat heidän todistajansa, ja ei näe mitään, eikä mitään ymmärrä: sentähden pitää heidän häpiään tuleman.
10 Ko hai kuo ne fakafuofua ha ʻotua, pe ngaohi ha tamapua kuo tongi ʻoku ʻaonga ki ha meʻa ʻe taha?
Kutka ovat ne, jotka Jumalan tekevät, ja valavat epäjumalan, joka ei mihinkään kelpaa?
11 Vakai, ʻe mā ʻene ngaahi kaumeʻa kotoa pē: pea ko e kau ngāue, ʻoku ʻoe tangata ʻakinautolu: tuku ke tānaki fakataha ʻakinautolu, tuku ke nau tuʻu hake; ka te nau manavahē, pea te nau mā fakataha.
Katso, kaikki heidän kumppaninsa tulevat häpiään, sillä he ovat tekiät ihmisistä. Jos he kaikki kokoontuisivat ja astuisivat edes, niin heidän pitää kuitenkin pelkäämän ja häpiään tuleman.
12 Ko e tufunga ukamea ʻoku ne ngāueʻaki ʻae meʻa fakaū ʻi he malala, pea fakafuofua ia ʻaki ʻae ngaahi hamala, pea ʻoku ngaohi ia ʻaki ʻae mālohi ʻo hono nima: ʻio, ʻoku fiekaia ia, pea kuo tei ʻosi hono mālohi: ʻoku taʻeinu ia ha vai, pea ʻoku vaivai.
Rautaseppä tarttuu rautaan pihdeillä, pitää sen hiilissä ja valmistaa sen vasaralla, ja takoo sitä kaikella käsivartensa väellä; kärsii myös nälkää, siihenasti ettei hän enää voi, eikä juo vettä, siihenasti että hän väsyy.
13 ʻOku mafao ʻe he tufunga ʻakau ʻene meʻa fuofua; ʻoku ne fakaʻilonga ia ʻaki ha afo; ʻoku ne fakatau ia ʻaki ʻae ngaahi tele, pea ʻoku ne fakaʻilonga ia ʻaki ʻae meʻa fua, pea ngaohi ia ko e fakatātā ki he tangata, ʻo hangē ko e toulekeleka ʻoe tangata; koeʻuhi ke nofo ia ʻi he fale.
Puuseppä veistelee puuta, ja mittaa sitä nuoralla, ja arvoittelee sen langalla, ja hakkaa sen, ja piirittää sen sirkkelillä; ja tekee sen miehen kuvaksi, niinkuin kauniiksi ihmiseksi, jonka pitäis asuman huoneessa.
14 ʻOku ne tā hifo ʻae ngaahi sita, pea toʻo ʻae saipalesi pea mo e ʻoke, ʻaia ʻoku ne fakamālohi maʻana ʻi he ngaahi ʻakau ʻoe vao: ʻoku ne tō ʻae ʻasi, pea ʻoku moʻui ia ʻi he ʻuha.
Hän hakkaa sedripuita, ja ottaa böökiä ja tammea, joka metsän puiden seassa vahvistuu, ja sedripuuta, joka istutettu on ja sateesta on kasvanut.
15 Pea ʻe hoko ia ko e fefie ki he tangata: pea te ne toʻo mei ai, pea fakamafana ia; ʻio, ʻoku ne tutu ia, pea taʻo ʻae mā; ʻio, ʻoku ne ngaohi ha ʻotua, pea lotu ki ai; ʻoku ne ngaohi ia ko e tamapua kuo tongi, pea foʻohifo ki ai.
Joka kelpaa ihmiselle polttaa, ja josta lämmitellä saadaan, jonka palamisella myös leipää kypsennetään; siitä hän myös tekee Jumalan, ja palvelee sitä; hän tekee siitä epäjumalan ja lankee sen eteen polvillensa.
16 ʻOku ne tutu hono konga ʻi he afi; ʻoku ne teuteu ʻaki hono konga ʻae kakano ki he kai; ʻoku ne tunu ʻae kakano, pea mākona ai: ʻio, ʻoku ne mumū, pea ne pehē, “Ko eni, kuo u māfana, kuo u mamata ki he afi:”
Puolen polttaa hän tulessa, ja toisen puolen tykönä syö hän lihaa, hän paistaa paistin ja ravitsee itsensä, lämmittää myös itsiänsä, ja sanoo: hoi! minä olen lämmin, että sain nähdä tulen.
17 Pea ko hono toe ʻo ia ʻoku ne ngaohi ʻaki ha ʻotua, ʻio, ko ʻene tamapua kuo tongi: ʻoku ne foʻohifo ʻo hū ki ai, pea lotu ki ai, pea ne pehē, “Fakamoʻui au, he ko koe ko hoku ʻotua.”
Mutta mitä siitä jää, siitä tekee hän jumalan epäjumalaksensa; sen eteen lankee hän polvillensa, ja kumartelee sitä, rukoilee ja sanoo: vapahda minua, sillä sinä olet minun jumalani.
18 ʻOku teʻeki te nau fanongo pe ʻilo he kuo ne tāpuni honau mata, ke ʻoua te nau mamata; mo honau loto, ko ia ʻoku nau taʻeʻilo ai.
Ei he tiedä eikä ymmärrä mitään; sillä he ovat sovaistut, niin että heidän silmänsä ei näe mitään, ja heidän sydämensä ei äkkää mitään.
19 Pea ʻoku ʻikai ha tokotaha ʻoku tokanga ʻi hono loto, pea ʻoku ʻikai ha ʻilo pe ha fakakaukau ke pehē, “Kuo u tutu hono konga ʻi he afi; ʻio, pea kuo u taʻo mā ʻi hono malala ʻo ia; kuo u tunu ai ʻae kanomate, pea kai ia; pea te u ngaohi hono toe ko e meʻa fakalielia? He te u foʻohifo ki he sino ʻoe ʻakau?”
Ja ei he johdata sydämeensä, ei ole siinä yhtään tointa eli järkeä, että he sittenkin ajattelisivat: minä olen puolen polttanut tulessa, ja olen hiilillä kypsentänyt leipiä, ja paistanut lihaa ja syönyt; pitäiskö minun nyt tekemän sen, mikä jäänyt on, kauhistukseksi? ja pitäiskö minun kumartaman kantoa?
20 ʻOku ne kai ʻae efuefu: ko e loto kākā kuo ne fakaafe ia, ko ia ʻoku ʻikai te ne faʻa fakamoʻui hono laumālie, pe pehē, “ʻIkai ko e loi ʻoku ʻi hoku nima toʻomataʻu?”
Hän ravitsee itsiänsä tuhalla, hänen vimmattu sydämensä pettää hänen, ettei hän taida sieluansa pelastaa, eikä ajattele: eikö petos ole minun oikiassa kädessääni?
21 Manatuʻi ʻae ngaahi meʻa ni, ʻE Sēkope mo ʻIsileli; he ko ʻeku tamaioʻeiki koe: Naʻaku fakafuofua koe; ko koe ko ʻeku tamaioʻeiki: ʻE ʻIsileli, ʻo ʻikai te ke ngalo ʻiate au.
Ajattele näitä, Jakob ja Israel, sillä sinä olet minun palveliani; minä olen sinun valmistanut, ettäs minun palveliani olisit, Israel, älä minua unohda.
22 Kuo u tāmateʻi hoʻo ngaahi hia, ʻo hangē ko e ʻao matolu, pea hangē ko e ʻao, ʻa hoʻo ngaahi angahala: tafoki mai kiate au; he kuo u huhuʻi koe.
Minä pyyhin sinun pahat tekos pois niinkuin pilven, ja sinun syntis niinkuin sumun; käännä sinuas minun puoleeni, sillä minä sinun lunastin.
23 Hiva, ʻakimoutolu ʻae ngaahi langi he kuo fai ia ʻe Sihova: kalanga, ʻakimoutolu ʻae ngaahi potu māʻulalo ʻo māmani: ke hā homou hiva, ʻae ngaahi moʻunga, ʻa koe ko e vao ʻakau, pea mo e ʻakau kotoa pē ʻi ai: he kuo huhuʻi ʻe Sihova ʻa Sēkope, pea kuo ne fakaongoongolelei ia ʻi ʻIsileli.
Iloitkaat te taivaat, sillä Herra itse sen teki; riemuitse sinä maa täällä alhaalla, paukkukaat te vuoret ihastuksella, metsä ja kaikki hänen puunsa; sillä Herra lunasti Jakobin, ja on Israelissa kunniallinen.
24 ʻOku pehē ʻe Sihova, ko ho huhuʻi, pea ko ia naʻe fakafuofua koe mei he manāva, “Ko au ko Sihova kuo u ngaohi ʻae meʻa kotoa pē; kuo u folahi tokotaha pe ʻae ngaahi langi; ʻoku fofola atu ʻa māmani ʻe au pe;
Näitä sanoo Herra sinun lunastajas, joka sinun äitis kohdusta valmistanut on: minä olen Herra joka kaikki teen, joka taivaat yksinäni venytän, ja levitän maan ilman apulaista;
25 Ko au ia ʻoku taʻofi ʻae ngaahi fakaʻilonga ʻoe kau loi, pea fakavaleʻi ʻae kau kikite; mo fakafoki ʻae kau tangata poto, pea ʻoku ngaohi ʻa ʻenau ʻilo ko e vale;
Joka noitain merkit tyhjäksi teen, ja tietäjät teen hulluksi; joka viisaat ajan takaperin, ja heidän taitonsa teen hulluudeksi.
26 Ko ia ʻoku fokotuʻumaʻu ʻae lea ʻa ʻene tamaioʻeiki, pea fakamoʻoni ki he akonaki ʻo ʻene kau talafekau; ʻaia ʻoku pehē ki Selūsalema, ‘ʻE fakakakai koe;’ pea ki he ngaahi kolo ʻo Siuta, ‘ʻE langa ʻakimoutolu,’ pea ‘Te u toe fokotuʻu ʻae ngaahi potu maumau ʻi ai:’
Mutta hän vahvistaa palveliansa sanan ja käskyläistensä neuvon täyttää. Joka Jerusalemille sanon: ole asuva: ja Juudan kaupungeille: olkaat rakennetut, ja heidän aukionsa minä nostan ylös.
27 ʻAia ʻoku pehē ki he loloto, ‘Ke mōmoa koe,’ pea, ‘Te u fakamaha hoʻo ngaahi vaitafe;’
Joka syvyydelle sanon: tule kuivaksi: minä tahdon sinun virtas kuivata.
28 ʻAia ʻoku pehē kia Kolesi, ‘Ko hoku tauhi ia, pea te ne fai hoku finangalo kotoa pē:’ ʻio, ʻo ne pehē ki Selūsalema, ‘ʻE langa koe;’ pea ki he falelotu lahi, ʻE ai ho tuʻunga.’”
Joka sanon Korekselle: hän on minun paimeneni, ja hänen pitää kaiken minun tahtoni täyttämän; niin että Jerusalemille sanotaan: ole rakennettu, ja templille: ole perustettu.
