ʻIsaia 1

1 Ko e meʻa naʻe hā mai kia ʻIsaia koe foha ʻo ʻAmosi, ʻaia naʻa ne mamata ʻoku kau ki Siuta mo Selūsalema ʻi he ngaahi ʻaho ʻo ʻUsia, mo Sotame, mo ʻAhasi, pea mo Hesekaia, koe ngaahi tuʻi ʻo Siuta.

Dette er dei syner som Jesaja, son åt Amos, fekk um Juda og Jerusalem i dei dagarne då Uzzia, Jotam, Ahaz og Hizkia var kongar i Juda.

2 Mou fanongo, ʻae ngaahi langi, pea fakafanongo mo māmani: he ʻoku folofola ʻa Sihova, “Kuo u fafanga mo tauhi ʻae fānau, pea kuo nau angatuʻu kiate au.

Høyr, de himlar, og lyd etter, du jord! for Herren talar: Eg hev fostra born og født deim upp, men dei hev falle frå meg.

3 ‌ʻOku ʻilo ʻe he pulu ʻaia ʻoku ʻaʻana ia, pea mo e ʻasi ʻae fale manu ʻo ʻene ʻeiki: ka ʻoku ʻikai ʻilo ʻe ʻIsileli, ʻoku ʻikai tokanga ʻa hoku kakai.”

Ein ukse kjenner eigarmannen sin, og eit asen krubba åt herren sin; men Israel kjenner inkje, mitt folk sansar inkje!

4 Oiau! ʻAe puleʻanga angakovi, ko e kakai māfasia ʻi he hia, ko e hako fai meʻa kovi, ko e fānau ʻoku fakahala: kuo nau liʻaki ʻa Sihova, kuo nau fakahouhauʻi ʻae tokotaha māʻoniʻoni ʻo ʻIsileli, kuo nau fakaholomui.

Usæl er den synduge slegti, det skuldtyngde folket, eit ætt av illgjerdsmenner, rangsnudde born! Dei hev vraka Herren, vanvyrdt den Heilage og vendt honom ryggen.

5 Ko e hā ʻe toe teʻia ai ʻakimoutolu? ʻE tupulaki pe hoʻomou angatuʻu: ʻoku mahaki ʻae ʻulu kotoa pē, pea vaivai mo e loto kotoa pē.

Tolar de meir tukt, sidan de held ved med fråfall? Hovudet er som eit einaste sår, og hjarta er gjenomsjukt.

6 Mei he ʻaofi vaʻe ʻo aʻu ki he ʻulu ʻoku ʻikai ha haohaoa ʻi ai; ka ko e lavea, mo e volu, mo e pala kovi: ʻoku teʻeki ai fakamaʻopo, pe nonoʻo, pe feʻauaki ʻae lolo faitoʻo.

Frå hovud til fot finst det ikkje noko heilt, berre flengjor, flerror og nyhogne sår, som korkje er reinsa eller umbundne eller mykte med olje.

7 Kuo lala homou fonua, kuo vela homou ngaahi kolo ʻi he afi: pea ko homou fonua, ʻoku kai ʻo ʻosi ʻe he kakai muli ʻi homou ʻao, pea ʻoku lala ia, ʻo hangē kuo fakaʻauha ʻe he kau muli.

Ei øydemark er landet dykkar, brandtufter byarne dykkar, årsgrøda et framande upp framfor augo på dykk; alt vert lagt i øyde, soleis som berre framandfolk kann herja.

8 Pea kuo tuku ʻae ʻofefine ʻo Saione ʻo hangē ko e fale siʻi ʻi he ngoue vaine, ʻo hangē ko e fale leʻo ʻi he ngoue kukumipa, ʻo hangē ko e kolo kuo kāpui ʻe he tau.

Berre dotteri Sion er att, liksom ei hytta i ein vinhage, eit natteskjol på ei agurkmark, som ein kringsett by.

9 Ka ne ʻikai tuku kiate kitautolu ʻe Sihova ʻoe ngaahi kautau ha tokosiʻi, pehē, kuo tau hangē ko Sotoma, pea kuo tau tatau mo Komola.

Hadde ikkje Herren, allhers drott, unnt oss ein liten leivning, då hadde me vorte som Sodoma, me hadde set ut som Gomorra!

10 Fanongo ki he folofola ʻa Sihova, ʻakimoutolu ʻae kau pule ʻo Sotoma; fakafanongo ki he fono ʻa hotau ʻOtua, ʻakimoutolu ko e kakai ʻo Komola.

Høyr Herrens ord, de Sodoma-fyrstar, lyd etter vår Guds lov, du Gomorra-folk!

11 ‌ʻOku pehē ʻe Sihova, “Ko e hā hono ʻaonga ʻo hoʻomou ngaahi feilaulau lahi kiate au? Kuo u fiu ʻi he feilaulau ʻaki ʻae fanga sipitangata, mo e ngako ʻoe manu sino; pea ʻoku ʻikai te u fiemālie ʻi he toto ʻoe fanga pulu, pe ko e fanga lami, pe ko e fanga kosi tangata.

Kva skal eg med alle slagtofferi dykkar? segjer Herren. Eg leidest ved brennoffer av verar og ved feitt av gjødkalvar; og blod av uksar og lamb og bukkar hugar meg ikkje.

12 ‌ʻOka mou ka haʻu ke fakahā ʻakimoutolu ʻi hoku ʻao, ko hai kuo ne fekau ke ʻomi ʻae meʻa ni ʻi homou nima, ke malaki hoku ngaahi potu tapu?

Når de kjem og vil visa dykk for mi åsyn - kven hev kravt slikt av dykk, at de skal trakka ned mine fyregardar?

13 ‌ʻOua naʻa toe ʻomi ʻae ngaahi feilaulau taʻeʻaonga; ko e meʻa fakalielia kiate au ʻae tutu ʻoe ʻakau namu lelei; ko e ngaahi māhina foʻou mo e ngaahi ʻaho tapu, mo e ui ke fakataha, ʻoku ʻikai te u faʻa kātaki; pea naʻa mo e fakataha ke lotu ko e angahala ia.

Ber ikkje fram fleire falske grjonoffer; angen av deim styggjest eg ved. Nymåne og kviledag og tillyst møte, høgtidsferd og fanteferd hand i hand - eg toler det ikkje!

14 ‌ʻOku fehiʻa ʻa hoku laumālie ki hoʻomou ngaahi māhina foʻou mo hoʻomou ngaahi kātoanga: ko e meʻa fakamamahi ia kiate au; kuo u fiu ʻi hono kātaki.

Dykkar nymånar og høgtider hatar mi sjæl, dei hev vorte meg ei byrd, som eg ikkje orkar bera.

15 ‌ʻOka mou ka mafao homou nima, te u fufū hoku fofonga ʻiate kimoutolu: ʻio, ʻoka mou ka hū ʻo liunga lahi, ʻe ʻikai te u fanongo: he ʻoku pito homou nima ʻi he toto.

Kor mykje de retter ut henderne dykkar, so let eg att augo, og kor mykje de bed, so høyrer eg ikkje; for henderne dykkar er fulle av blod!

16 “Fufulu ʻakimoutolu, ʻo ngaohi ke mou maʻa; hiki ke mamaʻo meiate au ʻae kovi ʻo hoʻomou faianga; tuku ʻae fai kovi;

Tvætta dykk, reinsa dykk! Slutta med dykkar vonde åtferd for augo mine, haldt upp med å gjera det som vondt er!

17 ‌ʻAko ke mou fai lelei: kumi ki he angatonu, tokoni ʻakinautolu kuo fakamālohia, fakamaau ki he tamai mate, langomakiʻi ʻae fefine kuo mate hono husepāniti.”

Lær å gjera godt, legg vinn på det som rett er, vis valdsmannen på betre vegar, hjelp den farlause til retten sin, før saki åt enkja!

18 ‌ʻOku pehē ʻe Sihova, “Mou haʻu, pea ke tau alea fakataha: he neongo ʻae tatau ʻo hoʻomou angahala mo e kulaʻahoʻaho, ʻe hoko ia ke hinehina ʻo hangē ko e ʻuha hinaekiaki; kapau ʻoku kulokula ia ʻo hangē ko e kulamūmū, ʻe tatau ia mo e fulufuluʻi sipi.

Kom og lat oss føra sak med einannan, segjer Herren. Um synderne dykkar er som purpur, so skal dei verta kvite som snø. Um dei er raude som skarlak, so skal dei verta som ull.

19 Kapau te mou loto ki ai mo talangofua, te mou kai hono lelei ʻoe fonua:

Berre de er viljuge og lyder, so skal de få njota det gode i landet.

20 Ka ʻi hoʻomou talangataʻa mo angatuʻu, ʻe ʻauha ai ʻakimoutolu ʻi he heletā: he kuo folofola pehē ʻae fofonga ʻo Sihova.”

Men er de motviljuge og tråssuge, so skal sverdet øyda dykk ut. For Herrens munn hev tala!

21 Hono ʻikai liliu fau ʻae kolo naʻe angatonu ko e faʻa feʻauaki! Naʻe fonu ia ʻi he fakamaau; naʻe nofo ai ʻae māʻoniʻoni; ka ʻoku ʻi ai ni ʻae kau fakapō.

Kor ho hev vorte ei skjøkja, den trufaste borgi! Fyrr full av rett, rettferd budde derinne, og no - mordarar.

22 Kuo hoko hoʻo siliva ko e taʻeʻaonga, mo hoʻo uaine kuo huʻi ʻaki ʻae vai:

Sylvet ditt hev vorte til slagg, med vatn er vinen din blanda.

23 ‌ʻOku angatuʻu homou houʻeiki, pea kaumeʻa mo e kau kaihaʻa: ʻoku nau manako kotoa pē ki he ngaahi foaki, ʻonau muimui ki he totongi: ʻoku ʻikai te nau fakamaau ki he tamai mate, pea ʻoku ʻikai aʻu kiate kinautolu ʻae mamahi ʻae fefine kuo mate hono husepāniti.

Dine styresmenner er upprørsmenner, dei held lag med tjuvar. Alle so elskar dei mutor og jagar etter vinning. Den farlause hjelper dei ikkje til retten sin, og saki åt enkja kjem ikkje deim ved.

24 Ko ia ʻoku pehē ʻe he ʻEiki, ko Sihova ʻoe ngaahi kautau, ko e Toko Taha Māfimafi ʻo ʻIsileli, “ʻIo, te u fakafiemālieʻi au ʻiate kinautolu ʻoku angatuʻu mai, pea te u totongi ʻe au ki hoku ngaahi fili.

Difor segjer Herren, Herren, allhers drott, Israels Velduge: Ja, eg vil sløkkja harmen min på mine uvener, og taka hemn yver fiendarne mine.

25 Pea ʻe toe ala hoku nima kiate koe, pea fakamaʻa moʻoni hoʻo ʻuli, pea ʻave mo hoʻo kovi kotoa pē:

Og eg vil retta mi hand imot deg og reinsa ut ditt slagg som med lut, og skilja ut alt ditt bly.

26 Pea te u toe fakanofo hoʻo kau fakamaau ʻo hangē ko ia ʻi muʻa, pea mo hoʻo kau fakakaukau poto ʻo hangē ko ia ʻi he kamataʻanga: pea hili ia ʻe ui koe, ‘Ko e kolo māʻoniʻoni, ko e kolo angatonu.’

Og atter vil eg gjeva deg slike domarar som du hadde fyrr, og slike rådsmenner som du ein gong åtte. Og då skal du heita «rettferdsby», «den trufaste borgi».

27 ‌ʻE huhuʻi ʻa Saione ʻaki ʻae fakamaau, mo ʻene kakai ului ʻaki ʻae māʻoniʻoni.”

Ved rett skal Sion verta utløyst og ved rettferd dei som umvender seg der.

28 Pea ʻe fakaʻauha fakataha ʻae kau talangataʻa mo e angahala, pea ʻe ʻauha ʻakinautolu ʻoku liʻaki ʻa Sihova.

Men undergang skal råka alle illgjerdsmenner og syndarar; og dei som vender seg frå Herren, skal ganga til grunnar.

29 He te nau mā ʻi he ngaahi ʻakau naʻa mou holi ki ai, pea te mou puputuʻu ʻi he ngaahi ngoue kuo mou fili.

Ja, de skal få skam av dei eiker som var dykkar hugnad; og de skal blygjast av dei hagar som var dykkar lyst.

30 He te mou tatau mo e ʻakau kuo mae hono lau, pea hangē ko e ngoue ʻoku ʻikai hano vai.

For de skal verta som ei eik med visnande lauv og som ein hage utan vatn.

31 Pea ʻe tatau ʻae mālohi mo e kākā, pea mo ʻene ngāue ʻo hangē ko e kalofiama, pea te na vela fakataha, pea ʻe ʻikai tāmateʻi ia ʻe ha tokotaha.”

Og den sterke skal verta til stry og hans verk til ein gneiste, og dei brenn båe til saman, og ingen sløkkjer.