యోబు~ గ్రంథము 30
1 ౧ ఇప్పుడైతే నాకన్న తక్కువ వయస్సు గలవారు నన్ను ఎగతాళి చేస్తారు. వీరి తండ్రులు నా మందలు కాసే కుక్కలతో ఉండడానికి తగని వారని నేను తలంచాను.
“But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I considered unworthy to put with my sheep dogs.
Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished?
3 ౩ వారు పేదరికం చేత, కరువుచేత, శుష్కించిపోయిన వారు. పాడై నిర్మానుష్యంగా ఉన్న ఎడారిలోని చీకటి తావుల్లో ఎండిన నేలలో వెదుకులాడుతారు.
They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation.
They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom tree are their food.
5 ౫ వారు మనుషుల మధ్య నుండి తరిమివేయబడిన వారు. దొంగను తరుముతూ కేకలు వేసినట్టు మనుషులు వారిని తరుముతూ కేకలు వేస్తారు.
They are driven out from among men. They cry after them as after a thief,
so that they live in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks.
They bray among the bushes. They are gathered together under the nettles.
8 ౮ వారు మోటు వారికి, పేరు లేని పనికి మాలిన వారికి పుట్టినవారు. దేశంలోనుండి కొరడాలతో వారిని తరిమి వేశారు.
They are children of fools, yes, children of wicked men. They were flogged out of the land.
“Now I have become their song. Yes, I am a byword to them.
They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face.
For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me.
On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet. They cast their ways of destruction up against me.
They mar my path. They promote my destruction without anyone’s help.
As through a wide breach they come. They roll themselves in amid the ruin.
15 ౧౫ భీతి నాపై దాడి చేసింది. గాలికి కొట్టుకుపోయినట్టు నా గౌరవం ఎగిరిపోయింది. మేఘం లాగా నా అభివృద్ధి కదిలి వెళ్లి పోయింది.
Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.
“Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold of me.
In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.
18 ౧౮ దేవుని మహా బలం నా వస్త్రాన్ని ఒడిసి పట్టింది. మెడ చుట్టూ ఉండే నా చొక్కాలాగా అది బిగుసుకు పోతున్నది.
My garment is disfigured by great force. It binds me about as the collar of my tunic.
He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes.
20 ౨౦ ఓ దేవా నీకు మొర పెడుతున్నాను. అయితే నువ్వు జవాబియ్యడం లేదు. నేను నిలబడితే నువ్వు అలా చూస్తూ ఉన్నావు.
I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me.
You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me.
You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm.
For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all living.
“However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?
Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy?
26 ౨౬ నాకు మేలు కలుగుతుందని నేను ఆశించాను. కానీ నాకు కీడు సంభవించింది. వెలుగు కోసం నేను కనిపెట్టగా చీకటి దక్కింది.
When I looked for good, then evil came. When I waited for light, darkness came.
My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me.
I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.
I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.
My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat.
Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.
