యోబు~ గ్రంథము 30
1 ౧ ఇప్పుడైతే నాకన్న తక్కువ వయస్సు గలవారు నన్ను ఎగతాళి చేస్తారు. వీరి తండ్రులు నా మందలు కాసే కుక్కలతో ఉండడానికి తగని వారని నేను తలంచాను.
But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?
3 ౩ వారు పేదరికం చేత, కరువుచేత, శుష్కించిపోయిన వారు. పాడై నిర్మానుష్యంగా ఉన్న ఎడారిలోని చీకటి తావుల్లో ఎండిన నేలలో వెదుకులాడుతారు.
Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:
They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.
5 ౫ వారు మనుషుల మధ్య నుండి తరిమివేయబడిన వారు. దొంగను తరుముతూ కేకలు వేసినట్టు మనుషులు వారిని తరుముతూ కేకలు వేస్తారు.
They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —
To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:
They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:
8 ౮ వారు మోటు వారికి, పేరు లేని పనికి మాలిన వారికి పుట్టినవారు. దేశంలోనుండి కొరడాలతో వారిని తరిమి వేశారు.
Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.
And now I am their song, yea, I am their byword.
They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.
For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.
At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;
They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;
They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.
15 ౧౫ భీతి నాపై దాడి చేసింది. గాలికి కొట్టుకుపోయినట్టు నా గౌరవం ఎగిరిపోయింది. మేఘం లాగా నా అభివృద్ధి కదిలి వెళ్లి పోయింది.
Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.
And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.
The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:
18 ౧౮ దేవుని మహా బలం నా వస్త్రాన్ని ఒడిసి పట్టింది. మెడ చుట్టూ ఉండే నా చొక్కాలాగా అది బిగుసుకు పోతున్నది.
By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 ౨౦ ఓ దేవా నీకు మొర పెడుతున్నాను. అయితే నువ్వు జవాబియ్యడం లేదు. నేను నిలబడితే నువ్వు అలా చూస్తూ ఉన్నావు.
I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.
Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.
For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.
Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.
Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?
26 ౨౬ నాకు మేలు కలుగుతుందని నేను ఆశించాను. కానీ నాకు కీడు సంభవించింది. వెలుగు కోసం నేను కనిపెట్టగా చీకటి దక్కింది.
For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.
My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.
I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.
I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.
My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.
My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.
