சங்கீதம் 104
1 ௧ என் ஆத்துமாவே, யெகோவாவைப் போற்று; என் தேவனாகிய யெகோவாவே, நீர் மிகவும் பெரியவராக இருக்கிறீர்; மகிமையையும் மகத்துவத்தையும் அணிந்துகொண்டிருக்கிறீர்.
Bless, O my soul, the Lord. O Lord my God, thou art very great; with glory and majesty art thou clothed.
[Thou art he] who wrappeth himself in light as with a garment; who stretcheth out the heavens like a curtain;
3 ௩ தமது மேல்வீடுகளைத் தண்ணீர்களால் மேல்தளமாக்கி, மேகங்களைத் தமது இரதமாக்கி, காற்றினுடைய இறக்கைகளின்மேல் செல்லுகிறார்.
Who frameth of the waters the beams of his upper-chambers; who maketh the clouds his chariot; who walketh along upon the wings of the wind:
Who maketh the winds his messengers; the flaming fire his ministers;
Who hath founded the earth upon her bases, that she should not be moved to all eternity.
Thou hadst covered the deep as with a garment: above the mountains stood the waters.
At thy rebuke they fled, at the voice of thy thunder they hastened away.
They ascended mountains; they went down valleys, unto the place which thou hadst founded for them.
9 ௯ அவைகள் திரும்பவும் வந்து பூமியை மூடிக்கொள்ளாதபடி கடக்காமல் இருக்கும் எல்லையை அவைகளுக்கு ஏற்படுத்தினீர்.
Bounds hast thou set which they cannot pass over, that they return not again to cover the earth.
[Thou art he] who sendeth springs into the valleys, between mountains they run along.
11 ௧௧ அவைகள் வெளியின் உயிர்களுக்கெல்லாம் தண்ணீர் கொடுக்கும்; அங்கே காட்டுக்கழுதைகள் தங்களுடைய தாகத்தைத் தீர்த்துக்கொள்ளும்.
They give drink to all the beasts of the field: the wild asses quench [thereon] their thirst.
By them have the fowls of the heaven ever their habitation, from between the branches they send forth their voice.
13 ௧௩ தம்முடைய மேல்வீடுகளிலிருந்து மலைகளுக்குத் தண்ணீர் இறைக்கிறார்; உமது செயல்களின் பயனால் பூமி திருப்தியாக இருக்கிறது.
Who watereth the mountains from his upper-chambers: from the fruit of thy works is the earth satisfied.
14 ௧௪ பூமியிலிருந்து ஆகாரம் உண்டாகும்படி, அவர் மிருகங்களுக்குப் புல்லையும், மனிதருக்கு உபயோகமான பயிர்வகைகளையும் முளைப்பிக்கிறார்.
[Thou art he] who causeth grass to grow for the cattle, and herbs by the service of man, that he may bring forth bread out of the earth;
15 ௧௫ மனிதனுடைய இருதயத்தை மகிழ்ச்சியாக்கும் திராட்சைரசத்தையும், அவனுக்கு முகக்களையை உண்டாக்கும் எண்ணெயையும், மனிதனுடைய இருதயத்தை ஆதரிக்கும் உணவையும் விளைவிக்கிறார்.
And wine that maketh joyful the heart of man, [and] oil to brighten his face, and bread which strengtheneth the heart of man.
Full of sap are the trees of the Lord, the cedars of Lebanon which he hath planted;
Where the birds make their nests: the stork—fir-trees are her house.
The high mountains are for the wild goats: the rocks are a shelter for the conies.
He hath made the moon for seasons: the sun knoweth his going down.
Thou causest darkness, and it becometh night, wherein creep forth all the beasts of the forest.
The young lions roar after their prey, and ask from God their food.
The sun ariseth, they withdraw [to their lairs], and lie down in their dens.
Man goeth [then] forth unto his work, and to his labor until the evening.
24 ௨௪ யெகோவாவே, உமது செயல்கள் எவ்வளவு திரளாக இருக்கிறது! அவைகளையெல்லாம் ஞானமாகப் படைத்தீர்; பூமி உம்முடைய பொருட்களினால் நிறைந்திருக்கிறது.
How manifold are thy works, O Lord! in wisdom hast thou made them all: the earth is full of thy riches.
25 ௨௫ பெரிதும் அகலமுமான இந்த கடலும் அப்படியே நிறைந்திருக்கிறது; அதிலே வாழும் சிறியவைகளும் பெரியவைகளுமான கணக்கில்லாத உயிர்கள் உண்டு.
Here is this great and wide-extended sea; therein are moving things without number, living creatures both small and great.
There the ships make their way: [there also] is the leviathan, whom thou hast made to sport therein.
All of these wait upon thee, to give them their food in its due season.
28 ௨௮ நீர்கொடுக்க, அவைகள் வாங்கிக்கொள்ளும்; நீர் உம்முடைய கையைத் திறக்க, அவைகள் நன்மையால் திருப்தியாகும்.
What thou givest them they gather: thou openest thy hand, they are satisfied with good.
29 ௨௯ நீர் உமது முகத்தை மறைக்க, திகைக்கும்; நீர் அவைகளின் சுவாசத்தை வாங்கிக்கொள்ள, அவைகள் இறந்து, தங்களுடைய மண்ணுக்குத் திரும்பும்.
Thou hidest thy face, they suddenly vanish: thou takest away their spirit, they perish, and to their dust they return.
30 ௩0 நீர் உம்முடைய ஆவியை அனுப்பும்போது, அவைகள் உருவாக்கப்படும்; நீர் பூமி அனைத்தையும் புதிதாக்குகிறீர்.
Thou sendest forth thy spirit, they are created; and thou renewest the face of the earth.
The glory of the Lord will endure for ever; the Lord will rejoice in his works:
He who looketh down on the earth, and she trembleth; who toucheth the mountains, and they smoke.
33 ௩௩ நான் உயிரோடிருக்கும்வரை என்னுடைய யெகோவாவைப் பாடுவேன்; நான் உயிரோடிருக்கும்வரையும் என் தேவனைப் புகழ்ந்து பாடுவேன்.
I will sing unto the Lord while I live: I will sing praises to my God while I exist.
May my speech be agreeable to him: I will indeed rejoice in the Lord.
35 ௩௫ பாவிகள் பூமியிலிருந்து மறைந்து, துன்மார்க்கர்கள் இனி இல்லாமற்போவார்கள். என் ஆத்துமாவே, யெகோவாவைப் போற்று, அல்லேலூயா.
May the sinners cease from off the earth, and the wicked be no more. Bless, O my soul, the Lord. Hallelujah.
