நீதிமொழிகள் 14
1 ௧ புத்தியுள்ள பெண் தன்னுடைய வீட்டைக் கட்டுகிறாள்; புத்தியில்லாத பெண்ணோ தன்னுடைய கைகளினால் அதை இடித்துப்போடுகிறாள்.
Kvinnevisdom byggjer huset sitt, men dårskap riv det ned med henderne.
2 ௨ நிதானமாக நடக்கிறவன் யெகோவாவுக்குப் பயப்படுகிறான்; தன்னுடைய வழிகளில் தாறுமாறானவனோ அவரை அலட்சியம்செய்கிறான்.
Den som ottast Herren, fer ærleg fram, men krokvegar gjeng den som vanvyrder honom.
I narrens munn er ovmods ris, men dei vise hev lipporne sine til vern.
4 ௪ எருதுகள் இல்லாத இடத்தில் களஞ்சியம் வெறுமையாக இருக்கும்; காளைகளின் பெலத்தினாலோ மிகுந்த வரத்துண்டு.
Utan uksar er krubba tom, men når stuten er sterk, vert innkoma stor.
Ikkje lyg eit ærlegt vitne, men det falske vitne andar lygn.
Spottaren søkjer visdom, men fåfengt, men lett finn den skynsame kunnskap.
Gakk burt frå ein dåre, ei fekk du der merka lippor med kunnskap.
Klok manns visdom er: han skynar vegen sin, men dåre-narreskapen er: dei svik seg sjølv.
Dårar fær spott av sitt eige skuldoffer, men millom ærlege folk er godhug.
Hjarta kjenner si eigi sorg, og gleda legg ingen framand seg uppi.
Gudlause folk fær sitt hus lagt i øyde, men ærlege folk ser tjeldet sitt bløma.
Mang ein veg tykkjer folk er rett, men enden på honom er vegar til dauden.
Jamvel midt i låtten kjenner hjarta vondt, og enden på gleda er sorg.
Av åtferdi si skal den fråfalne mettast, og ein god mann held seg burte frå han.
Den einfalde trur kvart ordet, men den kloke agtar på sine stig.
Den vise ottast og held seg frå vondt, men dåren er brålyndt og trygg.
Bråsinna mann gjer narreverk, og meinsløg mann vert hata.
Einfalde erver dårskap, men dei kloke fær kunnskap til krans.
19 ௧௯ தீயோர்கள் நல்லவர்களுக்கு முன்பாகவும், துன்மார்க்கர்கள் நீதிமான்களுடைய வாசற்படிகளிலும் குனிவதுண்டு.
Vonde skal bøygja seg for dei gode, og gudlause ved portarne til den rettferdige.
Ein fatig vert hata av venen sin jamvel, men ein rik vert elska av mange.
Vanvyrder du næsten din, syndar du, men sæl den som ynkast yver armingar.
22 ௨௨ தீமையை யோசிக்கிறவர்கள் தவறுகிறார்களல்லவோ? நன்மையை யோசிக்கிறவர்களுக்கோ கிருபையும் சத்தியமும் உண்டு.
Skal ikkje dei fara vilt som finn på vondt, og miskunn og truskap timast deim som finn på godt?
Alt stræv fører vinning med seg, men tome ord gjev berre tap.
Rikdomen er for dei vise ei krans, men narreskapen hjå dårar er narreskap.
Eit sanningsvitne bergar liv, men den som andar lygn, er full av svik.
26 ௨௬ யெகோவாவுக்குப் பயப்படுகிறவனுக்குத் திடநம்பிக்கை உண்டு; அவனுடைய பிள்ளைகளுக்கும் அடைக்கலம் கிடைக்கும்.
Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born det finnast skal ei livd.
Otte for Herren er livsens kjelda, so ein slepp undan daudesnaror.
Mykje folk er konungs prydnad, men folkemink er hovdings fall.
Langmodig mann hev mykje vit, men bråhuga mann syner narreskap.
Spaklyndt hjarta er likamens liv, men ilska er ròt i beini.
31 ௩௧ தரித்திரனை ஒடுக்குகிறவன் அவனை உண்டாக்கினவரை நிந்திக்கிறான்; தரித்திரனுக்குத் தயவு செய்கிறவனோ அவரை மேன்மைப்படுத்துகிறான்;
Trykkjer du armingen, spottar du skaparen hans, men du ærar skaparen når du er mild mot fatigmann.
32 ௩௨ துன்மார்க்கன் தன்னுடைய தீமையிலே வாரிக்கொள்ளப்படுவான்; நீதிமானோ தன்னுடைய மரணத்திலே நம்பிக்கையுள்ளவன்.
I ulukka si lyt den gudlause stupa, men den rettferdige hev trygd når han skal døy.
I hjarta på den vituge held visdomen seg still, men hjå dårar ter han seg fram.
Rettferd upphøgjer eit folk, men syndi er skam for folki.
35 ௩௫ ராஜாவின் தயவு விவேகமுள்ள பணிவிடைக்காரன்மேல் இருக்கும்; அவனுடைய கோபமோ அவமானத்தை உண்டாக்குகிறவன்மேல் இருக்கும்.
Kongen likar godt den kloke tenar, men harmast på den som skjemmer seg ut.
