லூக்கா 2
1 ௧ அந்த நாட்களில் ரோம அரசாட்சிக்குட்பட்ட நாடெங்கும் மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பு எழுதப்படவேண்டும் என்று அகஸ்துராயனால் கட்டளையிடப்பட்டது.
About that time the Emperor Augustus commanded that ([his officials must] write down the names/[a census be taken]) of all the people who lived in countries [controlled] by the Roman [government] {that the Roman [government controlled]}, [so that the government could collect taxes from them].
2 ௨ சீரியா நாட்டிலே சிரேனியு என்பவன் தேசத்தின் அதிபதியாக இருந்தபோது இந்த முதலாம் கணக்கெடுப்பு எடுக்கப்பட்டது.
That was the first time that they (wrote down the names/took a census) in Syria [province, which included Judea district]. They did this while Quirinius was the governor of the province.
Every person had to go to the town where his [most famous ancestor] had lived, so that [the officials] could write down their names.
4 ௪ அப்பொழுது யோசேப்பு, தான் தாவீதின் வம்சத்தை சேர்ந்தவனாக இருந்தபடியால், பதிவு செய்வதற்காக, தனக்கு மனைவியாக நிச்சயிக்கப்பட்ட கர்ப்பமாக இருந்த மரியாளைக் கூட்டிக்கொண்டு,
So, because Joseph was a descendant of [King] David, he went up from Nazareth, the town in Galilee [district where he lived], to the town of Bethlehem in Judea [district]. That was the town where [King] David [grew up].
5 ௫ கலிலேயா நாட்டிலுள்ள நாசரேத்து என்னும் ஊரில் இருந்து யூதேயா நாட்டிலுள்ள பெத்லகேம் என்னும் தாவீதின் ஊருக்குப் போனான்.
Joseph went with Mary, who [was considered] {whom [people considered]} [to be] his wife, who was now pregnant. They went so that they could put his name and Mary’s name [in the record book].
When they arrived [in Bethlehem], there was no place for them to stay in the house where travelers stay. [So they stayed in a cattle shed]. When the time for Mary to give birth arrived, she gave birth to her first son there. She wrapped him in strips of cloth and placed him in a trough where [people] put food for the animals.
7 ௭ அவள் தன் தலைப்பிள்ளையான ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்து, சத்திரத்திலே அவர்களுக்கு இடம் இல்லாததினால், குழந்தையைத் துணிகளில் சுற்றி, கால்நடைத் தீவனப்பெட்டியில் படுக்கவைத்தாள்.
8 ௮ அப்பொழுது அந்த நாட்டிலே மேய்ப்பர்கள் வயல்வெளியில் தங்கி, இராத்திரியிலே அவர்களுடைய ஆட்டுமந்தையைக் காவல்காத்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
That night, there were [some] shepherds who were taking care of their sheep [as usual] in the fields near [Bethlehem].
9 ௯ அந்த நேரத்திலே கர்த்தருடைய தூதன் அவர்களிடத்தில் வந்துநின்றான், கர்த்தருடைய மகிமை அவர்களைச் சுற்றிலும் பிரகாசித்தது; அவர்கள் மிகவும் பயந்தார்கள்.
An angel from God appeared to them. A great light (from the Lord/from God) shone on them and around them. [So] they became very afraid.
10 ௧0 தேவதூதன் அவர்களைப் பார்த்து: பயப்படாமலிருங்கள்; இதோ, எல்லா மக்களுக்கும் மிகவும் சந்தோஷத்தை உண்டாக்கும் நற்செய்தியை உங்களுக்கு அறிவிக்கிறேன்.
But the angel said to them, “Do not be afraid! I have come to tell you good news, which will [make you] very happy! This message is for everyone [to hear].
[The message is that] today a baby has been born in [Bethlehem, the town where King] David grew up. That baby will [eventually] save you [from the guilt of your sins]! He is the Messiah, [your] Lord!
12 ௧௨ குழந்தையைத் துணிகளில் சுற்றி, கால்நடைத் தீவனப்பெட்டியில் படுக்கவைத்திருப்பதைப் பார்ப்பீர்கள்; இதுவே உங்களுக்கு அடையாளம் என்றான்.
I will tell you how [you will recognize him] (OR, how you will know [that what I say is true]): [In Bethlehem] you will find a baby who has been wrapped {[whose mother] has wrapped him} in strips of cloth and placed in a trough where [people] put food for the animals.”
Suddenly a large group of angels from heaven appeared and joined the other angel. They all praised God, singing/saying,
14 ௧௪ “உன்னதத்திலிருக்கிற தேவனுக்கு மகிமையும், பூமியிலே சமாதானமும், மனிதர்கள்மேல் பிரியமும் உண்டாவதாக” என்று சொல்லி, தேவனைத் துதித்தார்கள்.
“May [all the angels] in the highest heaven praise God! And on the earth may the people to whom God has shown his favor have peace [with him]!”
15 ௧௫ தேவதூதர்கள் அவர்களைவிட்டுப் பரலோகத்திற்குப் போனபின்பு, மேய்ப்பர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து: நாம் பெத்லகேம் ஊருக்குப்போய், நடந்ததாகக் கர்த்தரால் நமக்கு சொல்லப்பட்ட இந்தக் காரியத்தைப் பார்ப்போம் வாருங்கள் என்று சொல்லி,
After the angels left them [and returned] to heaven, the shepherds said to each other, “Let’s go to Bethlehem to see this [wonderful] thing that has happened, which (the Lord/God) has told us about!”
16 ௧௬ வேகமாக வந்து, மரியாளையும் யோசேப்பையும், கால்நடைத் தீவனப்பெட்டியில் வைக்கப்பட்டிருந்த குழந்தையையும் பார்த்தார்கள்.
So they went quickly. They found the [place where] Mary and Joseph [were staying], and [they saw] the baby lying in the trough where [people] put food for the animals.
17 ௧௭ பார்த்து, அந்தக் குழந்தையைப்பற்றி அவர்களுக்குச் சொல்லப்பட்ட விஷயங்களை எல்லா மக்களுக்கும் சொன்னார்கள்.
Then they told [Mary and Joseph and others] what had been told them {what [the angel] had told them} about this child.
Everyone who heard what was said by the shepherds {what the shepherds said} to them was amazed.
But Mary [did not talk to others about what the angels said]; she just kept thinking very much about it.
20 ௨0 மேய்ப்பர்களும் தங்களுக்கு தூதர்களால் சொல்லப்பட்டதையும், சொல்லப்பட்டவைகள் எல்லாம் அப்படியே நடந்ததையும் பார்த்து தேவனை மகிமைப்படுத்தி, துதித்துக்கொண்டு திரும்பிப்போனார்கள்.
The shepherds returned [to their sheep]. They kept praising God very much for all the things that they had heard and seen, [because] everything [happened] exactly like [the angels] told them.
21 ௨௧ குழந்தைக்கு விருத்தசேதனம்பண்ணவேண்டிய எட்டாவது நாளிலே, அது கர்ப்பத்தில் உருவாவதற்கு முன்பே தேவதூதனால் சொல்லப்பட்டபடியே, குழந்தைக்கு இயேசு என்று பெயர் வைத்தார்கள்.
Seven days later, when [the priests] circumcised the baby, [his parents] named him Jesus. That was the name that [they were told by] the angel {the angel [told them]} [to] give him before Mary became pregnant.
It had been written by Moses {Moses had written} [long ago] in a law that God gave him, that when a woman gave birth to her first son, the parents had to take him [to the Temple] in Jerusalem in order that they might dedicate him (to the Lord/to God). So when the time came for them to do those rituals so that [God would consider] them pure again, Mary and Joseph took Jesus there.
23 ௨௩ முதலில் பிறக்கும் ஆண்பிள்ளை கர்த்தருக்குப் பரிசுத்தமானது என்று கர்த்தருடைய நியாயப்பிரமாணத்தில் எழுதியிருக்கிறபடி குழந்தையைக் கர்த்தருக்கென்று ஒப்புக்கொடுப்பதற்காகவும்,
24 ௨௪ கர்த்தருடைய நியாயப்பிரமாணத்தில் சொல்லியிருக்கிறபடி, மரியாளுடைய சுத்திகரிப்புக்கென்று ஒரு ஜோடி காட்டுப்புறாக்களை அல்லது இரண்டு புறாக்குஞ்சுகளை பலியாகச் செலுத்துவதற்காகவும், குழந்தையோடு எருசலேமுக்குப் போனார்கள்.
God had commanded in his laws that if the first child [of a couple] was a boy, his parents should offer as a sacrifice to God two turtledoves or two young pigeons. [So Joseph and Mary gave the priest two birds so he could offer them].
25 ௨௫ அப்பொழுது சிமியோன் என்னும் பெயர்கொண்ட ஒரு மனிதன் எருசலேமில் இருந்தான்; அவன் நீதியும் தேவபக்தியும் உள்ளவனாகவும், இஸ்ரவேல் மக்களுக்கு ஆறுதல் கொடுப்பவர் வருவார் என்று எதிர்பார்த்துக்கொண்டும் இருந்தான்; பரிசுத்த ஆவியானவர் அவனோடுகூட இருந்தார்.
At that time there was an [old] man in Jerusalem whose name was Simeon. He habitually did what was pleasing to God and he obeyed God’s laws. The Holy Spirit was [directing] him as he was waiting for [God] [MTY] [to] encourage the Israeli [people by sending the Messiah].
26 ௨௬ கர்த்தருடைய கிறிஸ்துவை நீ காண்பதற்கு முன்பே மரணமடையமாட்டாய் என்று பரிசுத்த ஆவியானவராலே அவனுக்கு அறிவிக்கப்பட்டும் இருந்தது.
It was [previously] revealed by the Holy Spirit {The Holy Spirit [previously] revealed} to him that he would see God’s [promised] Messiah before he died.
27 ௨௭ சிமியோன் பரிசுத்த ஆவியானவரின் ஏவுதலினால் தேவாலயத்திற்கு வந்தான். இயேசு என்னும் குழந்தைக்காக நியாயப்பிரமாண முறையின்படி செய்ய அவருடைய பெற்றோர் அவரை உள்ளே கொண்டுவரும்போது,
When Joseph and Mary brought their baby Jesus [to the Temple] in order to perform the rituals that [God had commanded] in his laws, the Spirit led Simeon to enter the Temple [courtyard, and revealed to him that Jesus was the Messiah].
So he took Jesus up in his arms and praised God, saying,
Lord, you promised me that I would see the one [MTY] who would enable you to save people of all people-groups from the guilt of their sins. He will be [MET] like a light that will reveal your truth to non-Jews, and he will cause people to think highly of your people, the Israeli people. Since I [SYN] have now seen this one that you promised to send, now let me die peacefully.
His parents marveled about what [Simeon] said about [Jesus]. Then Simeon blessed them, and said to Mary,
34 ௩௪ பின்பு சிமியோன் அவர்களை ஆசீர்வதித்து, அவருடைய தாயாகிய மரியாளைப் பார்த்து: இதோ, இந்தக் குழந்தையினாலே, இஸ்ரவேலில் அநேகர் தேவனைவிட்டு விலகுவதற்கும், தேவனிடத்தில் வருவதற்கும், மக்களால் விரோதமாகப் பேசப்படும் அவர்களை எச்சரிக்கும் ஒரு அடையாளமாகவும், இவர் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறார்.
“Note what I say: [God] has determined that because of this child, many Israeli people will [turn away from God], and many others will turn to God [MET]. Although he will be like a sign [MET] [to warn people], [many] people will oppose him.
35 ௩௫ முடிவிலே, தேவனைப்பற்றி அநேக இருதயங்களின் சிந்தனைகள் வெளிப்படும். உன் இருதயம் பட்டயத்தினால் குத்தப்பட்டதுபோல வேதனைப்படும் என்றான்.
As a result, the [evil] thoughts of many people will be made evident {he will reveal the [evil] thoughts of many people}. [Furthermore, the cruel things that they will do to him] [MET] [will be like] a sword that will pierce your (soul/inner being).”
36 ௩௬ ஆசேருடைய கோத்திரத்தைச் சேர்ந்த, பானுவேலின் மகளாகிய அன்னாள் என்ற பெயர்கொண்ட வயதான ஒரு தீர்க்கதரிசி இருந்தாள்; அவள் திருமணம்செய்து ஏழுவருடங்கள்மட்டுமே புருஷனோடு வாழ்ந்தாள்.
There was also [in the Temple courtyard] a very old woman named Anna. She was a prophetess. Her father Phanuel was a member of the tribe of Asher. After she had been married seven years, her husband died.
37 ௩௭ எண்பத்து நான்கு வயதுள்ள அந்த விதவை தேவாலயத்தைவிட்டுப் போகாமல், இரவும் பகலும் உபவாசித்து, ஜெபம்பண்ணி, ஆராதனை செய்துகொண்டிருந்தாள்.
After that, she lived until she was 84 years old, and she was still a widow. She stayed in the Temple [area] all the time, night and day, worshipping God. She often (abstained from food/fasted) as she prayed.
38 ௩௮ அவளும் அந்த நேரத்திலே வந்து, கர்த்த்தரைப் புகழ்ந்து, எருசலேமின் மீட்புக்காகக் காத்திருந்த எல்லோருக்கும் இயேசுவைக்குறித்துப் பேசினாள்.
[While Joseph and Mary and the baby were] still [in the Temple, Anna came to them. She thanked God for the baby]. Then she spoke about Jesus to many people who were expecting [God to send the Messiah] [MTY] to set [the people of] [MTY] Jerusalem free [from their enemies].
39 ௩௯ கர்த்தருடைய நியாயப்பிரமாணத்தின்படி எல்லாவற்றையும் அவர்கள் செய்துமுடித்தபின்பு, கலிலேயா நாட்டிலுள்ள தங்களுடைய சொந்த ஊரான நாசரேத்திற்குத் திரும்பிப்போனார்கள்.
After Joseph and Mary had finished performing the rituals that (the Lord/God) required [the parents of a first son] to perform, they returned to their own town, Nazareth, in Galilee [district].
40 ௪0 அந்தப் பிள்ளை வளர்ந்து, பெலன்கொண்டு, ஞானத்தினால் நிறைந்தது. தேவனுடைய கிருபையும் அவர்மேல் இருந்தது.
As Jesus grew up, he became strong and very wise, and God was very pleased with him.
Every year Jesus’ parents went to Jerusalem to [celebrate] the Passover festival.
42 ௪௨ இயேசுவிற்குப் பன்னிரண்டு வயதானபோது, அவர்கள் அந்தப் பண்டிகைமுறைமையின்படி எருசலேமுக்குப் போனார்கள்.
So when Jesus was twelve years old, they went up [to Jerusalem] as they always did.
43 ௪௩ பண்டிகைநாட்கள் முடிந்து, திரும்பிவருகிறபோது, பிள்ளையாகிய இயேசு எருசலேமிலே இருந்துவிட்டார்; இது அவருடைய பெற்றோருக்குத் தெரியாமல் இருந்தது.
When the celebration ended, his parents started to return home, but Jesus stayed in Jerusalem. [His parents] did not realize that [Jesus stayed there].
44 ௪௪ இயேசு பயணம் செய்கிறவர்களின் கூட்டத்தோடு இருப்பார் என்று அவர்கள் நினைத்துக்கொண்டார்கள், ஒருநாள் பயணம் சென்றபின்பு, உறவினர்கள் மற்றும் நண்பர்களிடம் இயேசுவைத் தேடினார்கள்.
They thought that he was with the other people who were traveling with them. They walked all day. Then they started to look for him among their relatives and friends.
They did not find him, so they returned to Jerusalem to search for him.
46 ௪௬ மூன்று நாட்களுக்குப்பின்பு, அவர் தேவாலயத்தில் போதகர்கள் நடுவில் உட்கார்ந்திருப்பதையும், அவர்கள் பேசுகிறதைக் கவனிப்பதையும், அவர்களிடம் கேள்விகளைக் கேட்பதையும் பார்த்தார்கள்.
Two days later, they found him. He was in the Temple [courtyard], sitting with the [Jewish] religious teachers. He was listening to what they said, and he was asking them questions.
47 ௪௭ இயேசு பேசுவதைக்கேட்ட எல்லோரும் அவருடைய புத்தியையும் அவர் போதகர்களுடைய கேள்விகளுக்கு சொன்ன பதில்களையும்குறித்து ஆச்சரியப்பட்டார்கள்.
Everyone who heard what he [said] was amazed at how much he understood and [how well] he answered [the questions that the teachers asked].
48 ௪௮ இயேசுவின் பெற்றோரும் அவரைக்கண்டு ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அப்பொழுது அவருடைய தாயார் அவரை நோக்கி: மகனே! ஏன் எங்களுக்கு இப்படிச் செய்தாய்? இதோ, உன் தகப்பனும் நானும் மிகுந்த கவலையோடு உன்னைத் தேடினோம் என்றாள்.
When his parents saw him, they were very surprised. His mother said to him, “My son, why have you done this to us? Your father and I have been very worried as we [(exc)] have been searching for you!”
49 ௪௯ அதற்கு அவர்: நீங்கள் ஏன் என்னைத் தேடினீர்கள்? நான் என் பிதாவின் காரியங்களை செய்யவேண்டும் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா? என்றார்.
He said to them, [speaking about the Temple being God his Father’s house], “(I am surprised that you [(dl)] did [not know] where to find me!/Why did you [not know] where to find me?) [RHQ] (You [(dl)] should have known that it was necessary for me to be in my Father’s house!/Did you not know that it was necessary for me to be in my Father’s house?) [RHQ]”
But they did not understand [the meaning of] what he said to them.
51 ௫௧ பின்பு அவர் அவர்களோடுபோய், நாசரேத்தூருக்குச் சென்று, அவர்களுக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடந்தார். அவருடைய தாயார் இந்த விஷயங்களையெல்லாம் தன் இருதயத்திலே வைத்துக்கொண்டாள்.
Then he returned with them down to Nazareth. He always obeyed them. But his mother kept thinking about all those things.
52 ௫௨ இயேசுவானவர் ஞானத்திலும், வளர்ச்சியிலும், தேவகிருபையிலும், மனிதர்கள் தயவிலும் அதிகமாக வளர்ந்தார்.
[As the years passed], Jesus continued to become wiser and he grew taller. God and people continued to approve of him more and more.
