யோபு 9
And Job answered and said,
Of a truth I know it is so; but how can man be just with God?
3 ௩ அவர் அவனுடன் வழக்காட விருப்பமாயிருந்தால், ஆயிரத்தில் ஒன்றுக்காகிலும் அவருக்கு பதில் சொல்லமாட்டானே.
If he shall choose to strive with him, he cannot answer him one thing of a thousand.
4 ௪ அவர் இருதயத்தில் ஞானமுள்ளவர், பெலத்தில் பராக்கிரமமுள்ளவர்; அவருக்கு விரோதமாகத் தன்னைக் கடினப்படுத்தி வாழ்ந்தவன் யார்?
He is wise in heart and mighty in strength: who hath hardened himself against him, and had peace?
Who removeth mountains, and they know it not, when he overturneth them in his anger;
Who shaketh the earth out of its place, and the pillars thereof tremble;
Who commandeth the sun, and it riseth not, and he sealeth up the stars;
Who alone spreadeth out the heavens, and treadeth upon the high waves of the sea;
9 ௯ அவர் துருவச்சக்கர நட்சத்திரங்களையும், மிருகசீரிஷத்தையும், அறுமீனையும், தெற்கு மண்டலங்களையும் உண்டாக்கினவர்.
Who maketh the Bear, Orion, and the Pleiades, and the chambers of the south;
Who doeth great things past finding out, and wonders without number.
11 ௧௧ இதோ, அவர் என் அருகில் போகிறார், நான் அவரைப் பார்க்கமுடியவில்லை; அவர் கடந்துபோகிறார், நான் அவரை அறியவில்லை.
Lo, he goeth by me, and I see [him] not; and he passeth along, and I perceive him not.
12 ௧௨ இதோ, அவர் பறித்துக்கொண்டுபோகிறார், அவரை தடுப்பவன் யார்? நீர் என்ன செய்கிறீர் என்று அவரைக் கேட்பவன் யார்?
Behold, he taketh away: who will hinder him? Who will say unto him, What doest thou?
13 ௧௩ தேவன் தம்முடைய கோபத்தை நிறுத்தமாட்டார்; ஒருவருக்கொருவர் துணைநிற்கிற அகங்காரிகள் அவருக்கு அடங்கவேண்டும்.
God withdraweth not his anger; the proud helpers stoop under him:
14 ௧௪ இப்படியிருக்க, அவருக்கு மறுமொழி கொடுக்கவும், அவருடன் வழக்காடும் வார்த்தைகளைத் தெரிந்து கொள்ளவும் நான் எம்மாத்திரம்?
How much less shall I answer him, choose out my words [to strive] with him?
15 ௧௫ நான் நீதிமானாயிருந்தாலும் அவருடன் வழக்காடாமல், என் நியாயாதிபதியினிடத்தில் இரக்கத்துக்காகக் கெஞ்சுவேன்.
Whom, though I were righteous, [yet] would I not answer; I would make supplication to my judge.
16 ௧௬ நான் கெஞ்சுவதினாலும், அவர் எனக்கு பதில் கொடுத்தாலும், அவர் என் விண்ணப்பத்தைக் கேட்டார் என்று நம்பமாட்டேன்.
If I had called, and he had answered me, I would not believe that he hearkened to my voice, —
He, who crusheth me with a tempest, and multiplieth my wounds without cause.
He suffereth me not to take my breath, for he filleth me with bitternesses.
19 ௧௯ பெலத்தைப் பார்த்தால், அவரே பெலத்தவர்; நியாயத்தைப் பார்த்தால் என் பக்கத்தில் சாட்சி சொல்லுகிறவன் யார்?
Be it a question of strength, lo, [he is] strong; and be it of judgment, who will set me a time?
20 ௨0 நான் என்னை நீதிமானாக்கினாலும் என் வாயே என்னைக் குற்றவாளியாக்கும்; நான் உத்தமன் என்று சொன்னாலும், நான் மாறுபாடானவன் என்று அது சாட்சிகொடுக்கும்.
If I justified myself, mine own mouth would condemn me; were I perfect, he would prove me perverse.
Were I perfect, [yet] would I not know my soul: I would despise my life.
It is all one; therefore I said, he destroyeth the perfect and the wicked.
23 ௨௩ வாதையானது உடனே வாதித்துக் கொல்லும்போது, அவர் குற்றமில்லாதவர்களின் சோதனையைப் பார்த்து சிரிக்கிறார்.
If the scourge kill suddenly, he mocketh at the trial of the innocent.
24 ௨௪ உலகம் துன்மார்க்கர் கையில் விடப்பட்டிருக்கிறது; அதிலிருக்கிற நியாயாதிபதிகளின் முகத்தை மூடிப்போடுகிறார்; அவர் இதைச் செய்கிறதில்லையென்றால், வேறு யார் இதைச் செய்கிறார்.
The earth is given over into the hand of the wicked [man]; he covereth the faces of its judges. If not, who then is it?
25 ௨௫ என் நாட்கள் தபால்காரர் ஓட்டத்திலும் வேகமாயிருக்கிறது; அவைகள் நன்மையைப் பார்க்காமல் பறந்துபோகும்.
And my days are swifter than a runner: they flee away, they see no good.
They pass by like skiffs of reed; as an eagle that swoops upon the prey.
If I say, I will forget my complaint, I will leave off my [sad] countenance, and brighten up,
28 ௨௮ என் வருத்தங்களைப்பற்றிப் பயமாயிருக்கிறேன்; என்னைக் குற்றமில்லாதவனாக நினைக்கமாட்டீர் என்று அறிவேன்.
I am afraid of all my sorrows; I know that thou wilt not hold me innocent.
Be it that I am wicked, why then do I labour in vain?
If I washed myself with snow-water, and cleansed my hands in purity,
Then wouldest thou plunge me in the ditch, and mine own clothes would abhor me.
32 ௩௨ நான் அவருக்கு மறுமொழி சொல்லுகிறதற்கும், நாங்கள் ஒன்றுகூடி நியாயத்திற்கு வருகிறதற்கும், அவர் என்னைப்போல மனிதன் அல்லவே.
For he is not a man, as I am, that I should answer him; that we should come together in judgment.
There is not an umpire between us, who should lay his hand upon us both.
Let him take his rod away from me, and let not his terror make me afraid,
[Then] I will speak, and not fear him; but it is not so with me.
