யோபு 9
Saa tog Job til Orde og svarede:
Jeg ved forvist, at saaledes er det, hvad Ret har en dødelig over for Gud?
3 ௩ அவர் அவனுடன் வழக்காட விருப்பமாயிருந்தால், ஆயிரத்தில் ஒன்றுக்காகிலும் அவருக்கு பதில் சொல்லமாட்டானே.
Vilde Gud gaa i Rette med ham, kan han ikke svare paa et af tusind!
4 ௪ அவர் இருதயத்தில் ஞானமுள்ளவர், பெலத்தில் பராக்கிரமமுள்ளவர்; அவருக்கு விரோதமாகத் தன்னைக் கடினப்படுத்தி வாழ்ந்தவன் யார்?
Viis af Hjerte og vældig i Kraft hvo trodsede ham og slap vel derfra?
Han flytter Bjerge saa let som intet, vælter dem om i sin Vrede,
ryster Jorden ud af dens Fuger, saa dens Grundstøtter bæver;
han taler til Solen, saa skinner den ikke, for Stjernerne sætter han Segl,
han udspænder Himlen ene, skrider hen over Havets Kamme,
9 ௯ அவர் துருவச்சக்கர நட்சத்திரங்களையும், மிருகசீரிஷத்தையும், அறுமீனையும், தெற்கு மண்டலங்களையும் உண்டாக்கினவர்.
han skabte Bjørnen, Orion, Syvstjernen og Sydens Kamre,
han øver ufattelig Vælde og Undere uden Tal!
11 ௧௧ இதோ, அவர் என் அருகில் போகிறார், நான் அவரைப் பார்க்கமுடியவில்லை; அவர் கடந்துபோகிறார், நான் அவரை அறியவில்லை.
Gaar han forbi mig, ser jeg ham ikke, farer han hen, jeg mærker ham ikke;
12 ௧௨ இதோ, அவர் பறித்துக்கொண்டுபோகிறார், அவரை தடுப்பவன் யார்? நீர் என்ன செய்கிறீர் என்று அவரைக் கேட்பவன் யார்?
røver han, hvem mon der hindrer ham i det? Hvo siger til ham: »Hvad gør du?«
13 ௧௩ தேவன் தம்முடைய கோபத்தை நிறுத்தமாட்டார்; ஒருவருக்கொருவர் துணைநிற்கிற அகங்காரிகள் அவருக்கு அடங்கவேண்டும்.
Gud lægger ikke Baand paa sin Vrede, Rahabs Hjælpere bøjed sig under ham;
14 ௧௪ இப்படியிருக்க, அவருக்கு மறுமொழி கொடுக்கவும், அவருடன் வழக்காடும் வார்த்தைகளைத் தெரிந்து கொள்ளவும் நான் எம்மாத்திரம்?
hvor kan jeg da give ham Svar og rettelig føje min Tale for ham!
15 ௧௫ நான் நீதிமானாயிருந்தாலும் அவருடன் வழக்காடாமல், என் நியாயாதிபதியினிடத்தில் இரக்கத்துக்காகக் கெஞ்சுவேன்.
Har jeg end Ret, jeg kan dog ej svare, maa bede min Dommer om Naade!
16 ௧௬ நான் கெஞ்சுவதினாலும், அவர் எனக்கு பதில் கொடுத்தாலும், அவர் என் விண்ணப்பத்தைக் கேட்டார் என்று நம்பமாட்டேன்.
Nævned jeg ham, han svared mig ikke, han hørte, tror jeg, ikke min Røst,
han, som river mig bort i Stormen, giver mig Saar paa Saar uden Grund,
ikke lader mig drage Aande, men lader mig mættes med beske Ting.
19 ௧௯ பெலத்தைப் பார்த்தால், அவரே பெலத்தவர்; நியாயத்தைப் பார்த்தால் என் பக்கத்தில் சாட்சி சொல்லுகிறவன் யார்?
Gælder det Kæmpekraft, melder han sig! Gælder det Ret, hvo stævner ham da!
20 ௨0 நான் என்னை நீதிமானாக்கினாலும் என் வாயே என்னைக் குற்றவாளியாக்கும்; நான் உத்தமன் என்று சொன்னாலும், நான் மாறுபாடானவன் என்று அது சாட்சிகொடுக்கும்.
Har jeg end Ret, maa min Mund dog fælde mig, er jeg end skyldfri, han gør mig dog vrang!
Skyldfri er jeg, ser bort fra min Sjæl og agter mit Liv for intet!
Lige meget; jeg paastaar derfor: Skyldfri og skyldig gør han til intet!
23 ௨௩ வாதையானது உடனே வாதித்துக் கொல்லும்போது, அவர் குற்றமில்லாதவர்களின் சோதனையைப் பார்த்து சிரிக்கிறார்.
Naar Svøben kommer med Død i et Nu, saa spotter han skyldfries Hjertekval;
24 ௨௪ உலகம் துன்மார்க்கர் கையில் விடப்பட்டிருக்கிறது; அதிலிருக்கிற நியாயாதிபதிகளின் முகத்தை மூடிப்போடுகிறார்; அவர் இதைச் செய்கிறதில்லையென்றால், வேறு யார் இதைச் செய்கிறார்.
Jorden gav han i gudløses Haand, hylder dens Dommeres Øjne til, hvem ellers, om ikke han?
25 ௨௫ என் நாட்கள் தபால்காரர் ஓட்டத்திலும் வேகமாயிருக்கிறது; அவைகள் நன்மையைப் பார்க்காமல் பறந்துபோகும்.
Raskere end Løberen fløj mine Dage, de svandt og saa ikke Lykke,
gled hen som Baade af Siv, som en Ørn, der slaar ned paa Bytte.
Dersom jeg siger: »Mit Suk vil jeg glemme, glatte mit Ansigt og være glad, «
28 ௨௮ என் வருத்தங்களைப்பற்றிப் பயமாயிருக்கிறேன்; என்னைக் குற்றமில்லாதவனாக நினைக்கமாட்டீர் என்று அறிவேன்.
maa jeg dog grue for al min Smerte, jeg ved, du kender mig ikke fri.
Jeg skal nu engang være skyldig, hvorfor da slide til ingen Nytte?
Toed jeg mig i Sne og tvætted i Lud mine Hænder,
du dypped mig dog i Pølen, saa Klæderne væmmedes ved mig.
32 ௩௨ நான் அவருக்கு மறுமொழி சொல்லுகிறதற்கும், நாங்கள் ஒன்றுகூடி நியாயத்திற்கு வருகிறதற்கும், அவர் என்னைப்போல மனிதன் அல்லவே.
Thi du er ikke en Mand som jeg, saa jeg kunde svare, saa vi kunde gaa for Retten sammen;
vi savner en Voldgiftsmand til at lægge sin Haand paa os begge!
Fried han mig for sin Stok, og skræmmed hans Rædsler mig ikke,
da talte jeg uden at frygte ham, thi min Dom om mig selv er en anden!
