யோபு 6
Y RESPONDIÓ Job y dijo:
¡Oh si pesasen al justo mi queja y mi tormento, y se alzasen igualmente en balanza!
Porque pesaría aquél más que la arena del mar: y por tanto mis palabras son cortadas.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
Porque las saetas del Todopoderoso están en mí, cuyo veneno bebe mi espíritu; y terrores de Dios me combaten.
¿Acaso gime el asno montés junto á la hierba? ¿muge el buey junto á su pasto?
¿Comeráse lo desabrido sin sal? ¿ó habrá gusto en la clara del huevo?
Las cosas que mi alma no quería tocar, por los dolores son mi comida.
¡Quién me diera que viniese mi petición, y que Dios [me] otorgase lo que espero;
Y que pluguiera á Dios quebrantarme; que soltara su mano, y me deshiciera!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
Y sería aún mi consuelo, si me asaltase con dolor sin dar más tregua, que yo no he escondido las palabras del Santo.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
¿Cuál es mi fortaleza para esperar aún? ¿y cuál mi fin para dilatar mi vida?
¿Es mi fortaleza la de las piedras? ¿ó mi carne, es de acero?
¿No me ayudo cuanto puedo, y el poder me falta del todo?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
El atribulado es consolado de su compañero: mas hase abandonado el temor del Omnipotente.
Mis hermanos han mentido cual arroyo: pasáronse como corrientes impetuosas,
Que están escondidas por la helada, y encubiertas con nieve;
Que al tiempo del calor son deshechas, y en calentándose, desaparecen de su lugar;
Apártanse de la senda de su rumbo, van menguando y piérdense.
Miraron los caminantes de Temán, los caminantes de Saba esperaron en ellas:
[Mas] fueron avergonzados por su esperanza; porque vinieron hasta ellas, y halláronse confusos.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
Ahora ciertamente como ellas sois vosotros: que habéis visto el tormento, y teméis.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
¿Os he dicho yo: Traedme, y pagad por mí de vuestra hacienda;
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
Y libradme de la mano del opresor, y redimidme del poder de los violentos?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Enseñadme, y yo callaré: y hacedme entender en qué he errado.
¡Cuán fuertes son las palabras de rectitud! Mas ¿qué reprende el que reprende de vosotros?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
¿Pensáis censurar palabras, y los discursos de un desesperado, que son como el viento?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
También os arrojáis sobre el huérfano, y hacéis hoyo delante de vuestro amigo.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
Ahora pues, si queréis, mirad en mí, y [ved] si miento delante de vosotros.
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Tornad ahora, y no haya iniquidad; volved aún [á considerar] mi justicia en esto.
¿Hay iniquidad en mi lengua? ¿no puede mi paladar discernir las cosas depravadas?
