யோபு 6
Entonces Job respondió:
¡Oh, si se pesara mi angustia, y se pusiera igualmente en balanza juntamente con mi ruina!
¡Pesarían ahora más que la arena del mar! Por eso mis palabras fueron precipitadas,
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
porque en mí están clavadas las flechas de ʼEL-Shadday. Mi espíritu sorbe su veneno, y terrores de ʼElohim me combaten.
¿Rebuzca el asno montés junto a la hierba? ¿Muge el buey junto a su pasto?
¿Se comerá lo insípido sin sal? ¿Hay sabor en la clara del huevo?
Las cosas que mi alma rehusaba tocar son ahora mi alimento nauseabundo.
¡Quién me diera obtener mi petición, y que ʼElohim me otorgue lo que tanto anhelo!
¡Que ʼElohim se digne aplastarme, que suelte su mano y acabe conmigo!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
Eso sería mi consuelo, y aun en medio de mi dolor que no da tregua, saltaría de gozo, porque no negué las Palabras del Santo.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
¿Cuál es mi fuerza para seguir esperando? ¿Cuál es mi propósito para que tenga aún paciencia?
¿Es mi fortaleza como la de las piedras, o mi cuerpo es de bronce?
¿Puedo sostenerme sobre nada? ¿No fue todo auxilio alejado de mí?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
Para el hombre desconsolado debe haber bondad de su amigo, a fin de que no abandone el temor a ʼEL-Shadday.
Mis hermanos me traicionaron como un torrente. Pasan como corrientes impetuosas
que van turbias a causa del deshielo, y la nieve que se deshace en ellas.
En el tiempo del calor se desvanecen. Al calentarse desaparecen, se extinguen de su lugar.
Se apartan de la senda de su rumbo, van menguando y se pierden.
Las caravanas de Temán fijan su mirada en ellas, los viajeros de Sabá tienen su esperanza en ellas,
pero son avergonzados en su esperanza, pues llegan hasta ellas y quedan defraudados.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
En verdad ustedes son ahora como ellos. Ven un terror y temen.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
¿Yo les dije: Tráiganme algo? ¿O: Paguen de su hacienda por mí?
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
¿O: Líbrenme de la mano del enemigo? ¿O: Rescátenme del poder del opresor?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Instrúyeme y me callaré. Hazme entender en qué erré.
¡Cuán dolorosas son las palabras honestas! ¿Pero qué prueba su reprensión?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
¿Piensan ustedes censurar palabras y los dichos de un desesperado que son como el viento?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
Ustedes aun echan suertes sobre los huérfanos y regatean con su amigo.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
Ahora pues, dígnense mirarme y opinen si miento delante de ustedes.
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Les ruego que desistan. Que no haya iniquidad. Sí, que mi justicia aún permanezca.
¿Hay iniquidad en mi lengua? ¿Mi paladar no distingue lo destructivo?
