யோபு 6
But Job answered and said,
Oh that my grief were thoroughly weighed, and my calamity laid in the balances together!
For now it would be heavier than the sand of the sea: therefore my words are swallowed up.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
For the arrows of the Almighty [are] within me, the poison of which drinketh up my spirit: the terrors of God set themselves in array against me.
Doth the wild ass bray when he hath grass? or loweth the ox over his fodder?
Can that which is unsavory be eaten without salt? or is there [any] taste in the white of an egg?
The things [that] my soul refused to touch [are] as my sorrowful food.
Oh that I might have my request; and that God would grant [me] the thing that I long for!
Even that it would please God to destroy me; that he would let loose his hand, and cut me off!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
Then should I yet have comfort; yes, I would harden myself in sorrow: let him not spare; for I have not concealed the words of the Holy One.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
What [is] my strength, that I should hope? and what [is] my end, that I should prolong my life?
[Is] my strength the strength of stones? or [is] my flesh of brass?
[Is] not my help in me? and is wisdom driven quite from me?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
To him that is afflicted pity [should be shown] from his friend; but he forsaketh the fear of the Almighty.
My brethren have dealt deceitfully as a brook, [and] as the stream of brooks they pass away;
Which are blackish by reason of the ice, [and] in which the snow is hid:
In the time when they become warm, they vanish: when it is hot, they are consumed out of their place.
The paths of their way are turned aside; they go to nothing, and perish.
The troops of Tema looked, the companies of Sheba waited for them.
They were confounded because they had hoped; they came thither, and were ashamed.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
For now ye are nothing: ye see [my] casting down, and are afraid.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Did I say, Bring to me? or Give a reward for me of your substance?
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
Or, Deliver me from the enemy's hand? or, Redeem me from the hand of the mighty?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Teach me, and I will hold my tongue: and cause me to understand in what I have erred.
How forcible are right words! but what doth your arguing reprove?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
Do ye imagine to reprove words, and the speeches of one that is desperate, [which are] as wind?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
Yes, ye overwhelm the fatherless, and ye dig [a pit] for your friend.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
Now therefore be content, look upon me; for [it is] evident to you if I lie.
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Return, I pray you, let it not be iniquity; yes, return again, my righteousness [is] in it.
Is there iniquity in my tongue? cannot my taste discern perverse things?
