யோபு 6
Then responded Job, and said: —
Oh that, weighed, were my vexation, and, my engulfing ruin—into the balances, they would lift up all at once!
For, now, beyond the sand of the seas, would it be heavy, On this account, my words, have wandered.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
For, the arrows of the Almighty, are in me, The heat whereof, my spirit is drinking up, The, terrors of GOD, array themselves against me.
Doth the wild ass bray over grass? Or loweth the ox over his fodder?
Can that which hath no savour be eaten without salt? Or is there any taste in the white of an egg?
My soul hath refused to touch, Those things, are like disease in my food.
Oh that my request would come! and, my hope, oh that GOD would grant!
That it would please GOD to crush me, That he would set free his hand, and cut me off!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
So might it still be my comfort, And I might exult in the anguish he would not spare, —That I had not concealed the sayings of the Holy One.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
What is my strength, that I should hope? Or what mine end, that I should prolong my desire?
Is my strength, the strength of stones? Or is, my flesh, of bronze?
Is there any help at all in me? Is not, abiding success, driven from me?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
The despairing, from his friend, should have lovingkindness, or, the reverence of the Almighty, he may forsake.
Mine own brethren, have proved treacherous like a torrent, like a channel of torrents which disappear:
Which darken by reason of the cold, over them, is a covering made by the snow:
By the time they begin to thaw, they are dried up, as soon as it is warm, they have vanished out of their place.
Caravans turn aside by their course, they go up into a waste, and are lost:
The caravans of Tema looked about, the travelling companies of Sheba, hoped for them:
They are ashamed that they had trusted, They have come up to one of them, and are confounded.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
For, now, ye have come to him, ye see something fearful, and fear.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Is it that I said, Make me a gift, or, out of your abundance, offer a bribe on my behalf;
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
And deliver me from the hand of the adversary? And, out of the hand of tyrants, ransom me?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Show me, and, I, will hold my peace, And, wherein I have erred, cause me to understand.
How pleasant are the sayings that are right! But what can a decision from you, decide?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
To decide words, do ye intend, When, to the wind, are spoken the sayings of one in despair?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
Surely, the fatherless, ye would assail, and make merchandise of your friend!
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
But, now, be pleased to turn to me, that it may be, to your faces, if I speak falsehood,
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Reply, I pray you, let there be no perversity, Yea reply even yet, my vindication is in it!
Is there, in my tongue, perversity? Or can, my sense, not discern, engulfing ruin?
