யோபு 6
And Job answers and says:
“O that my provocation were thoroughly weighed, And my calamity in balances They would lift up together!
For now it is heavier than the sands of the sea, Therefore my words have been rash.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
For arrows of the Mighty [are] with me, Whose poison is drinking up my spirit. Terrors of God array themselves [for] me!
Does a wild donkey bray over tender grass? Does an ox low over his provender?
Is an insipid thing eaten without salt? Is there sense in the drivel of dreams?
My soul is refusing to touch! They [are] as my sickening food.
O that my request may come, That God may grant my hope!
That God would please—and bruise me, Loose His hand and cut me off!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
And yet it is my comfort (And I exult in pain—He does not spare), That I have not hidden The sayings of the Holy One.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
What [is] my power that I should hope? And what [is] my end that I should prolong my life?
Is my strength the strength of stones? Is my flesh bronze?
Is my help not with me, And substance driven from me?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
To a despiser of his friends [is] shame, And the fear of the Mighty he forsakes.
My brothers have deceived as a brook, As a stream of brooks they pass away.
That are black because of ice, By them snow hides itself.
By the time they are warm they have been cut off, By its being hot they have been Extinguished from their place.
The paths turn aside of their way, They ascend into emptiness, and are lost.
Passengers of Tema looked expectingly, Travelers of Sheba hoped for them.
They were ashamed that one has trusted, They have come to it and are confounded.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
Surely now you have become the same! You see a downfall, and are afraid.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Is it because I said, Give to me? And, By your power bribe for me?
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
And, Deliver me from the hand of an adversary? And, Ransom me from the hand of terrible ones?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Show me, and I keep silent, And what I have erred, let me understand.
How powerful have been upright sayings, And what reproof from you reproves?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
For reproof—do you reckon words? And for wind—sayings of the desperate?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
You cause anger to fall on the fatherless, And are strange to your friend.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
And now, please, look on me, Even to your face do I lie?
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Please turn back, let it not be perverseness, Indeed, turn back again—my righteousness [is] in it.
Is there perverseness in my tongue? Does my palate not discern calamity?”
