யோபு 6
Then Job replied:
“If only my grief could be weighed and placed with my calamity on the scales.
For then it would outweigh the sand of the seas— no wonder my words have been rash.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
For the arrows of the Almighty have pierced me; my spirit drinks in their poison; the terrors of God are arrayed against me.
Does a wild donkey bray over fresh grass, or an ox low over its fodder?
Is tasteless food eaten without salt, or is there flavor in the white of an egg?
My soul refuses to touch them; they are loathsome food to me.
If only my request were granted and God would fulfill my hope:
that God would be willing to crush me, to unleash His hand and cut me off!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
It still brings me comfort, and joy through unrelenting pain, that I have not denied the words of the Holy One.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
What strength do I have, that I should still hope? What is my future, that I should be patient?
Is my strength like that of stone, or my flesh made of bronze?
Is there any help within me now that success is driven from me?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
A despairing man should have the kindness of his friend, even if he forsakes the fear of the Almighty.
But my brothers are as faithless as wadis, as seasonal streams that overflow,
darkened because of the ice and the inflow of melting snow,
but ceasing in the dry season and vanishing from their channels in the heat.
Caravans turn aside from their routes; they go into the wasteland and perish.
The caravans of Tema look for water; the travelers of Sheba hope to find it.
They are confounded because they had hoped; their arrival brings disappointment.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
For now you are of no help; you see terror, and you are afraid.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Have I ever said, ‘Give me something; offer me a bribe from your wealth;
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
deliver me from the hand of the enemy; redeem me from the grasp of the ruthless’?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Teach me, and I will be silent. Help me understand how I have erred.
How painful are honest words! But what does your argument prove?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
Do you intend to correct my words, and treat as wind my cry of despair?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
You would even cast lots for an orphan and barter away your friend.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
But now, please look at me. Would I lie to your face?
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Reconsider; do not be unjust. Reconsider, for my righteousness is at stake.
Is there iniquity on my tongue? Can my mouth not discern malice?
